Rumi

 Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmī (1207-1273)

Ένας τεχνίτης τράβηξε ένα καλάμι από τις καλαμιές

του έκανε τρύπες, και το ονόμασε άνθρωπο.

Από τότε, αυτό θρηνεί μια τρυφερή αγωνία

αποχωρισμού, χωρίς ποτέ να αναφέρει την δεξιοτεχνία

που του έδωσε ζωή σαν φλογέρα.

A craftsman pulled a reed from the reedbed,

cut holes in it, and called it a human being.

Since then, it's been wailing a tender agony

of parting, never mentioning the skill

that gave it life as a flute.

Από το βιβλίο The essential Rumi (Translation C. Barks) σελ. 146

ΥΓ. Ένα σχετικό κείμενο εδώ.

Φύση

Ralph Waldo Emerson (1803-1882)

Ι.

Οι χειμώνες ξέρουν

Εύκολα να ρίχνουν το χιόνι,

Και η αδίδακτη Άνοιξη είναι σοφή

Σε ηράνθεμα και ανεμώνες.

Η φύση, μισώντας τέχνη και φροντίδες

Παρεμποδίζει και φέρνει σε αμηχανία εγκεφάλους που συλλογίζονται·

Ατύχημα και Έκπληξη

Είναι οι κόρες των ματιών της·

Αλλά στοργικά αγαπά τον φτωχό,

Και, από θαυμασμό γι' αυτήν

Γκρεμίζει τον θορυβώδη διεκδικητή.

Γιατί η Φύση ακούει στο ρόδο,

Και δίνει προσοχή μέσα από τη στεφάνη της μουριάς,

Να βοηθήσει τους φίλους της, να πληγώσει τους εχθρούς της,

Και σαν σοφός Θεός κρίνει σωστά.

Ωστόσο προέχει η αγάπη της
Προς τις ψυχές που ποτέ δεν πέφτουν,
Προς τους χωρικούς που ζουν ευτυχισμένα,
Και τα καταφέρνουν καλά επειδή το επιθυμούν
Που περπατούν σε άγνωστους δρόμους
Και πραγματοποιούν κατορθώματα πριν γίνουν γνωστοί.

ΙΙ.
Είναι παιχνιδιάρα και καλή,
Αλλά με ευμετάβλητη διάθεση,
Χωρίς θλιβερή επανάληψη κάθε τόσο,
Θα είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους.
Αυτή που είναι τόσο γριά, αλλά σε καμιά περίπτωση αδύναμη,
Διοχετεύει τη δύναμη της στους ανθρώπους,
Χαρούμενα και πολλαπλά χωρίς κώλυμα,
Τους φτιάχνει και τους πλάθει όπως είναι,
Και αυτό που αυτοί ονομάζουν τρόπο της πόλης
Δεν είναι τρόπος τους, αλλά δικός της,
Και αυτό που λένε ότι φτιάξανε σήμερα,
Το μάθανε από τις βελανιδιές και τα έλατα.
Γεννά ανθρώπους σαν φρέσκες μολόχες,
Ήρωες και κόρες, σάρκα εκ της σαρκός της·
Εμπλουτίζει το νερό της και το σιτάρι της
Με γεύσεις τις οποίες βρίσκει κατάλληλες,
Και τους δίνει κάτι να πιουν και να φάνε·
Και έχοντας έτσι άρτο και ανάπτυξη,
Της κάνουν προσφορές, όχι ακούσιες.
Ότι είναι περισσότερο δικό τους, δεν το κατέχουν,
Αλλά είναι δανεισμένο από άτομα σιδήρου και πέτρας,
Και στα περίφημα έργα Τέχνης τους
Η κυρίαρχη πινελιά είναι πάλι δικιά της.

 

 Nature

I.

Winters know

Easily to shed the snow,

And the untaught Spring is wise

In cowslips and anemones.

Nature, hating art and pains,

Baulks and baffles plotting brains;

Casualty and Surprise

Are the apples of her eyes;

But she dearly loves the poor,

And, by marvel of her own,

Strikes the loud pretender down.

For Nature listens in the rose,

And hearkens in the berry's bell,

To help her friends, to plague her foes,

And like wise God she judges well.

Yet doth much her love excel

To the souls that never fell,

To swains that live in happiness,

And do well because they please,

Who walk in ways that are unfamed,

And feats achieve before they're named.

II.

She is gamesome and good,

But of mutable mood,--

No dreary repeater now and again,

She will be all things to all men.

She who is old, but nowise feeble,

Pours her power into the people,

Merry and manifold without bar,

Makes and moulds them what they are,

And what they call their city way

Is not their way, but hers,

And what they say they made to-day,

They learned of the oaks and firs.

She spawneth men as mallows fresh,

Hero and maiden, flesh of her flesh;

She drugs her water and her wheat

With the flavours she finds meet,

And gives them what to drink and eat;

And having thus their bread and growth,

They do her bidding, nothing loath.

What's most theirs is not their own,

But borrowed in atoms from iron and stone,

And in their vaunted works of Art

The master-stroke is still her part.

Ένα βιβλίο

Emily Elizabeth Dickinson (1830 – 1886)

Δεν υπάρχει φρεγάτα σαν ένα βιβλίο

Να μας πάει χώρες μακριά,

Ούτε ίππος ταχύς σαν μια σελίδα

Καλπάζουσας ποίησης.

Αυτό το πέρασμα μπορεί να το διασχίσει και ο φτωχότερος

Χωρίς την τυραννία διοδίων·

Πόσο λιτή είναι η άμαξα

Που μεταφέρει μια ανθρώπινη ψυχή!

 Α Book

There is no frigate like a book
To take us lands away,
Nor any coursers like a page
Of prancing poetry.
This traverse may the poorest take
Without oppress of toll;
How frugal is the chariot
That bears a human soul!

Ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής

 J. Krishnamurti (1895-1986)


Στις όχθες κάποιου ποταμού που αργοκυλούσε,

Υπήρχε ένα χωριό γεμάτο ανθρώπους , μα από ζωή αδειανό.

Ω, τι θλιβερό.

Είχε πολλούς ναούς ψηλούς, με εικόνες σκαλιστές,

Θεοί πλασμένοι απ' τον ανθρώπινο νου,

Περήφανοι ιερείς με απαλές φωνές, στους ψαλμούς δυνατές,

Σοβαροί ομιλητές φιλοσοφίας , κάτω από δέντρων σκιές δροσερές

Κραυγές από βάρη, ο φόβος της θλίψης

Περίπλοκοι κανόνες θρησκευτικοί

Ηθική για τους άλλους φτιαγμένη,

Ο ισχυρός συντηρείται από τον φτωχό. 

Ο κουρελής και ο ντυμένος περπατούσαν στο ίδιο στενό δρομάκι,

Όλοι σε σύγκρουση μεταξύ τους,

Οι Θεοί τους, οι νόμοι και η αγάπη τους. 

Το χωριό ονομαζόταν ο κόσμος. 

Μια όμορφη μέρα, σε ένα σταυροδρόμι, 

κάποιος φώναξε δυνατά:

"Ακούστε με, άνθρωποι,

Υπάρχει διαφθορά και διαμάχη·

Το τραγούδι της ζωής σας είναι αισχρό.

Ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής

Φτάνει σε αυτό το πανάρχαιο χωριό·

Αφουγκραστείτε την αρμονία του ύμνου του."

Το γιασεμί ανοίγει την καρδιά του στο σκοτάδι της νύχτας.

"Είμαι ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής,

Υπέφερα για πολύ καιρό, και ξέρω. 

Κρατήστε αγνό τον ύμνο στην καρδιά σας, 

Απλός είναι ο δρόμος. 

Απαλλαγείτε από την πολυπλοκότητα των Θεών, των θρησκειών και των δογμάτων τους. 

Μην δεσμεύεται την ζωή σας με τελετουργίες, με την επιθυμία της άνεσης. 

Να είστε εσείς το φως στον εαυτό σας. Έτσι δεν θα ρίξετε ούτε μια σκιά στο πρόσωπο των άλλων. 

Η ζωή δεν μπορεί να κρατηθεί με δεσμά φόβου. 

Να είστε ελεύθεροι και τότε θα υπάρξει το θαύμα της τάξης.
Να αγαπάτε τη ζωή και τότε δεν υπάρχει μοναξιά.

Αχ, ακούστε τη φωνή της αγάπης μου. 

Υπέφερα για πολύ καιρό, και ξέρω. 

Είμαι ελεύθερος, αιώνια ευτυχισμένος·

Είμαι ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής."

Αργά έρχεται η βροχή στην καμμένη γη.

Λίγοι άκουσαν και πολύ χαρήκαν.

Αφήνοντας στην άκρη όλα τα πράγματα

Ελευθέρωσαν την ζωή απ' όλα τα δεσμά. 

"Ναι", φώναξαν οι άνθρωποι,

"Αλλά πως θα συμφιλιώσουμε την ομορφιά των Θεών μας με τον ύμνο σου;

Με ποιο τρόπο να ταιριάξουμε τα λόγια σου στο ναό της δημιουργίας μας;

Είσαι ο φορέας της σύγχυσης, 

Δε θέλουμε κανένα σαν και του λόγου σου,

Λες πράγματα που δεν γνωρίζουμε, 

Αυτά που λες είναι λόγια του Διαβόλου, 

Μακριά, μακριά."

Ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής πήρε το δρόμο του,

και οι άνθρωποι αγωνίστηκαν με το πρόβλημα της συμφιλίωσης.

ΤHE MASTER SINGER OF LIFE

On the banks of a soft running river
There was a village full with people but empty of life.
Oh, the sorrow of it!

Many were the tall temples with graven images,
Gods moulded after the thought of man,
Proud priests, soft of voice, loud in chants,
Grave talkers of philosophy, under the cool trees,
The cry of burden, the fear of sorrow,
Complicated laws of religion,
Morality made for others,
The strong maintained by the weak.
The naked and the clothed walked on the same narrow street,
All in strife one against another,
Their Gods, their laws and their love.

They called the village the world.

On a fair day, at the meeting of four roads,
A man cried,
"Listen, O people,
There is a corruption, and a strife;
The song of your life is impure.
The Master Singer of Life
Comes to this ancient village;
Hearken to the harmony of his song."

The jasmine opens its heart to the dark night.

"I am the Master Singer of Life,
I have suffered long, I know.
Keep pure the song in thy heart,
Simple is the way.
Be rid of the complexities of Gods, of religions and of beliefs therein.
Bind not thy life with rites, with the desire after comfort.
Be a lamp unto thyself. Thou shalt not then cast a shadow across the face of another.
Life cannot be held in the bondage of fear.
Be free, then there shall be the miracle of order.
Love life, then there shall be no loneliness.
Ah, listen to the voice of my love.
I have suffered long, I know.
I am free, eternally happy;
I am the Master Singer of Life."

Softly comes the rain on the burning land.

A few listened and greatly rejoiced.
Putting aside all things
They freed life of all bondage.
"Yea", cried the people,
"But how shall we reconcile the beauty of our Gods with thy song?
In what manner shall we fit thy sayings into the temple of our creation?
Thou art the bringer of confusion,
We shall have none of thee,
Thou sayest things that we know not,
What thou sayest is of the Devil,
Away, away."

The Master Singer of Life went on his way,
And the people struggled with the problem of reconciliation.

Μετάφραση: Ιπτάμενος Ολλανδός

Το αγγλικό κείμενο το βρήκα εδώ. 

Μια μελοποιημένη εκδοχή από τον Γ. Στεφανάκη εδώ.

F. Pessoa ( 1888-1935)

 

Ονειρεμένη ευχαρίστηση είναι ευχαρίστηση, αν και μέσα σ' ένα όνειρο.

Αυτό που υποθέτουμε για τους εαυτούς μας γινόμαστε,

                  Αν μ' ένα εστιασμένο μυαλό

                               Επιμένουμε στο να το πιστεύουμε.

Έτσι μην επικρίνετε τον τρόπο σκέψης μου

Σχετικά με τα πράγματα, τα όντα, και την μοίρα.

                                         Γιατί τον εαυτό μου τον δημιουργώ όσο

                       Δημιουργώ για τον εαυτό μου.

Έξω από εμένα, αδιάφορη για το τι εγώ σκέφτομαι,

Η μοίρα εκπληρώνεται. Αλλά εγώ εκπληρώνω τον εαυτό μου

       Μέσα στα στενά όρια

                                       Αυτού που μου έχει δοθεί ως δικό μου.

30 Ιανουαρίου 1927
Fernado Pessoa (Ρικάρντο Ρέις)

Dreamed pleasure is pleasure, albeit in a dream.

What we suppose of ourselves we become,

                                           If with a focused mind

                                                  We persist in believing it.

So do not censure my way of thinking

About things, beings, and fate.

                                    For myself I create as much

                                        As I create for myself.

Outside me, indifferent to what I think,

Fate is fulfilled. But I fulfill myself

                                            Within the small ambit

                                         Of what is given to me as mine.

30 January 1927

Fernado Pessoa (Ricardo Reis)

Όταν άκουσα τον σπουδαγμένο αστρονόμο

Walt Whitman (1819–1892).  Leaves of Grass.  1900.

Όταν άκουσα τον σπουδαγμένο αστρονόμο·
 Όταν οι αποδείξεις, τα νούμερα, διευθετήθηκαν σε στήλες μπροστά στα μάτια μου·
Όταν μου υποδείχθηκαν οι χάρτες και τα διαγράμματα, για να προσθέσω, να χωρίσω και να τα μετρήσω·
Όταν εγώ, καθισμένος, άκουσα τον αστρονόμο, που μιλούσε με πολύ χειροκρότημα στην αίθουσα διδασκαλίας,
Πόσο γρήγορα, ανεξήγητα, κουράστηκα και σιχάθηκα·
Ώσπου σηκώθηκα και ξεγλιστρώντας έξω, περιπλανήθηκα μόνος μου,
Στον μυστικιστικό υγρό αεράκι της νύχτας,  και κάθε τόσο
Κοιτούσα ψηλά σε πλήρη σιωπή τ' αστέρια. 




WHEN I heard the learn’d astronomer; 
 When the proofs, the figures, were ranged in columns before me; 

When I was shown the charts and the diagrams, to add, divide, and measure them; 

When I, sitting, heard the astronomer, where he lectured with much applause in the lecture-room, 

How soon, unaccountable, I became tired and sick; 

Till rising and gliding out, I wander’d off by myself, 

In the mystical moist night-air, and from time to time, 

Look’d up in perfect silence at the stars.

Μόνος

Λοιπόν ήμουν ξαπλωμένη και σκεφτόμουν χθες βράδυ,

Πως να βρω ένα σπίτι για την ψυχή μου

Όπου το νερό δεν διψά,

και μια φέτα ψωμί δεν είναι πέτρα

Λοιπόν, μόνο ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό,

και δεν νομίζω να κάνω λάθος: 

Μόνος, ολομόναχος,

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Λοιπόν, υπάρχουν κάποιοι εκατομμυριούχοι

Με λεφτά που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν,

Οι γυναίκες τους τρέχουν γύρω σαν φαντάσματα,

Και τα παιδιά τους, τραγουδούν τραγούδια λύπης

Έχουν ακριβούς γιατρούς

Για να γιατρέψουν τις πέτρινες καρδιές τους, 

Αλλά κανένας, κανένας, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος

Μόνος, ολομόναχος,

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Τώρα αν ακούσεις προσεκτικά, θα σου πω τι ξέρω, 

Σύννεφα θύελλας μαζεύονται, ο αέρας θ' αρχίζει να φυσά.

Η ράτσα του ανθρώπου υποφέρει, και μπορώ να ακούσω τον στεναγμό

Αλλά κανένας, κανένας, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος

Μόνος, ολομόναχος,

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

"Alone"

 

 

Well I was lying, thinking, last night,

How to find my soul a home

Where water is not thirsty,

and bread loaf is not stone

Well, I came up with one thing,

and I don't believe that I'm wrong:

 

Alone, all alone,

Nobody can make it out here alone

Nobody can make it out here alone

 

Well, there are some millionaires

With money they can't use,

Their wives run around like banshees,

And their children, they're singing the blues

They've got expensive doctors

To cure they're hearts of stone,

But nobody, no nobody, can make it alone

 

Alone, all alone,

Nobody can make it out here alone

Nobody can make it out here alone

 

Now if you listen closely, I'll tell you what I know,

Storm clouds are gathering,the wind is gonna blow.

The race of man is suffering, and I can hear the moan,

But nobody, no nobody, can make it alone.

 

Alone, all alone,

Nobody can make it out here alone

Nobody can make it out here alone

Ασφόδελοι

 W. Wordsworth (1770-1850)

Ασφόδελοι

Περιπλανήθηκα μοναχικός σαν ένα σύννεφο

Που αιωρείται ψηλά πάνω από λιβάδια και λόφους

Όταν ξαφνικά είδα έναν όχλο

Ένα πλήθος ασφόδελοι χορεύανε·

Κατά μήκος της λίμνης, κάτω από τα δέντρα,

Δέκα χιλιάδες χορεύανε στο αεράκι.

Τα κύματα δίπλα τους χορεύανε αλλά αυτοί

ξεπερνούσαν τα αφρώδη κύματα σε χαρά

Ένας ποιητής δεν θα μπορούσε παρά να ευθυμίσει

Με μια τέτοια γελαστή παρέα

Κοιτούσα και κοιτούσα αλλά λίγο σκέφτηκα

Τι θησαυρό το θέαμα μου είχε προσφέρει.

Γιατί συχνά όταν ξαπλώνω στον καναπέ μου

Κενός ή με συλλογιστική διάθεση

Αστράφτουν πάνω σ' αυτό το εσωτερικό μάτι

Που είναι η ευτυχία του να είσαι μόνος

Και τότε η καρδιά μου γεμίζει με ευτυχία

Και χορεύει με τους ασφόδελους. 

CCLIII. Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd
A host of dancing daffodils;
Along the lake, beneath the trees,
Ten thousand dancing in the breeze.

The waves beside them danced but they
Outdid the sparkling waves in glee
A poet could not but be gay
In such a laughing company
I gazed and gazed but little thought
What wealth the show to me had brought.

For oft when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude
And then my heart with pleasure fills
And dances with the daffodils.

Κλεμμένο από εδώ. 

On Fame (Περί Φήμης)

 John Keats (1795-1821)

Η Φήμη, σαν ένα ιδιότροπο κορίτσι, θα εξακολουθεί να είναι ντροπαλή
Σε όσους την κορτάρουν πολύ δουλικά γονυπετείς,
Αλλά παραδίδεται σε κάποιο απερίσκεπτο αγόρι,
Και ξεμωραίνεται περισσότερο από μια ήσυχη καρδιά·
Είναι μια γύφτισσα, - δεν θα μιλήσω σ' αυτούς
Που δεν έχουν μάθει να είναι ευχαριστημένοι χωρίς αυτήν·
Μια κοκέτα άπιστη, της οποίας το αυτί δεν ψιθύρισε κανείς ποτέ από κοντά,
Ποιος νομίζει ότι την σκανδαλίζουν αυτοί που μιλούν γι 'αυτήν·
Είναι πολύ γύφτισσα αυτή, γεννημένη στο Νείλο,
Ετεροθαλής αδελφή του ζηλιάρη Πετεφρή*·
Εσείς με ερωτική επιθυμία Βάρδοι! ανταποδώστε την περιφρόνηση της με περιφρόνηση·
Εσείς Καλλιτέχνες ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση! τρελοί που είστε!
Κάντε την καλύτερη υπόκλισή σας σ' αυτήν και πέστε της αντίο,
Στη συνέχεια, αν της αρέσει, θα σας ακολουθήσει.

* Πετεφρής: Πρόσωπο που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη. Φέρεται ως αξιωματούχος αυλικός του Φαραώ στο σπίτι του οποίου και είχε προσληφθεί και υπηρετούσε ο Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ.

Fame, like a wayward girl, will still be coy
To those who woo her with too slavish knees,
But makes surrender to some thoughtless boy,
And dotes the more upon a heart at ease;
She is a Gipsey,--will not speak to those
Who have not learnt to be content without her;
A Jilt, whose ear was never whisper'd close,
Who thinks they scandal her who talk about her;
A very Gipsey is she, Nilus-born,
Sister-in-law to jealous Potiphar;
Ye love-sick Bards! repay her scorn for scorn;
Ye Artists lovelorn! madmen that ye are!
Make your best bow to her and bid adieu,
Then, if she likes it, she will follow you.

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

 F. Pessoa (1888-1935)

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.

To see the fields and the river

It isn't enough to open the window.

To see the trees and the flowers

It isn't enough not to be blind.

It is also necessary to have no philosophy.

With philosophy there are no trees, just ideas.

There is only each one of us, like a cave.

There is only a shut window, and a whole world outside,

And a dream of what could be seen if the window were opened,

Which is never what is seen when the window is opened.

Η Χαμογελαστή Καρδιά

Charles Bukowski (1920-1994)

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.

να παραφυλάς.

υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.

μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά

διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

να τις μάθεις. 

να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά

μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,

τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μάθε τήν όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος

οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση

από εσένα.

The Laughing Heart

your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.

be on the watch.

there are ways out.

there is a light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.

be on the watch.

the gods will offer you chances.

know them.
take them.

you can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.

and the more often you learn to do it,
the more light there will be.

your life is your life.
know it while you have it.

you are marvelous
the gods wait to delight
in you.

Dinosauria, We

 

Charles Bukowski (1920 - 1994)

Δεινόσαυροι, Εμείς

Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ' αυτό

Ενώ οι δάσκαλοι με τις κιμωλίες χαμογελούν

Ενώ η Κυρία Θάνατος ξεκαρδίζεται

Ενώ τα ασανσέρ σπάνε

Ενώ τα πολιτικά τοπία διαλύονται

Ενώ ο υπάλληλος που σου γεμίζει τις σακούλες στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο κολεγίου

Ενώ το καλυμμένο με πετρέλαιο ψάρι φτύνει το καλυμμένο με πετρέλαιο θύμα

Ενώ ο ήλιος έχει καλυφτεί με μάσκα

Είμαστε 

Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ' αυτό

Μέσα σ' αυτούς του προσεκτικά παράλογους πολέμους

Μέσα στη θέα σπασμένων τζαμιών βιομηχανιών της κενότητας

Μέσα σε μπαρ όπου οι άνθρωποι δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους

Μέσα σε γρονθοκοπήματα που τελειώνουν σε πυροβολισμούς ή μαχαιρώματα

Γεννημένοι μέσα σ' αυτό

Μέσα σε νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φτηνότερο να πεθάνεις

Μέσα σε δικηγόρους που χρεώνουν τόσο πολλά που είναι φτηνότερο να δηλώσεις ένοχος

Μέσα σε μια χώρα που οι φυλακές είναι γεμάτες και τα φρενοκομεία κλειστά

Μέσα σε ένα μέρος που οι μάζες ανυψώνουν τρελούς σε πλούσιους ήρωες

Γεννημένοι μέσα σ' αυτό

Περπατώντας και ζώντας δια μέσου αυτού

Πεθαίνοντας εξαιτίας αυτού

Άλαλοι εξαιτίας αυτού

Ευνουχισμένοι

Ανήθικοι

Απόκληροι

Εξαιτίας αυτού

Ξεγελασμένοι από αυτό

Χρησιμοποιημένοι από αυτό

Νευριασμένοι από αυτό

Γίναμε τρελοί και αρρωστημένοι από αυτό

Γίναμε βίαιοι

Γίναμε απάνθρωποι

Από αυτό

Η καρδιά σκοτείνιασε

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το λαιμό

Το όπλο

Το μαχαίρι

Τη βόμβα

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς έναν χωρίς απάντηση θεό

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το μπουκάλι

Το χάπι

Την σκόνη

Είμαστε γεννημένοι σ' αυτή την θλιβερή νέκρα

Είμαστε γεννημένοι σε μια κυβέρνηση 60 χρόνων χρέους

Που σύντομα δεν θα είναι ικανή να πληρώσει ούτε τον τόκο αυτού του χρέους

Και οι τράπεζες θα καούν

Τα λεφτά θα είναι άχρηστα

Θα υπάρχει στα ανοιχτά και ατιμώρητα φόνος στους δρόμους

Θα υπάρχουν όπλα και περιπλανώμενες συμμορίες

Η γη θα είναι άχρηστη

Το φαγητό θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση

Την πυρηνική ενέργεια θα την αναλάβουν οι πολλοί

Η γη θα σείεται διαρκώς από εκρήξεις

Άνθρωποι ρομπότ με ακτινοβολία θα παραφυλάνε ο ένας τον άλλο

Οι πλούσιοι και οι εκλεκτοί θα κοιτάνε από διαστημικές πλατφόρμες

Η κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

Ο ήλιος δεν θα είναι ορατός και θα είναι πάντα νύχτα

Τα δέντρα θα πεθάνουν

Όλη η βλάστηση θα πεθάνει

Άνθρωποι με ακτινοβολία θα τρώνε την σάρκα ανθρώπων με ακτινοβολία

Η θάλασσα θα δηλητηριαστεί

Οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν

Η βροχή θα είναι ο νέος χρυσός

Τα σάπια σώματα των ανθρώπων και των ζώων θα βρωμάνε στον σκοτεινό αέρα

Τους τελευταίους ελάχιστους επιζώντες θα τους προλάβουν νέες και αποτρόπαιες ασθένειες

Και οι διαστημικές πλατφόρμες θα καταστραφούν από την φθορά

Την εξάντληση των προμηθειών

Το φυσικό αποτέλεσμα της γενικής παρακμής

Και θα υπάρξει η πιο όμορφη ησυχία που ποτέ δεν ακούστηκε

Ο ήλιος ακόμα κρυμμένος εκεί

Περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο.

 

Dinosauria, We

Born like this

Into this

As the chalk faces smile

As Mrs. Death laughs

As the elevators break

As political landscapes dissolve

As the supermarket bag boy holds a college degree

As the oily fish spit out their oily prey

As the sun is masked

We are

Born like this

Into this

Into these carefully mad wars

Into the sight of broken factory windows of emptiness

Into bars where people no longer speak to each other

Into fist fights that end as shootings and knifings

Born into this

Into hospitals which are so expensive that it's cheaper to die

Into lawyers who charge so much it's cheaper to plead guilty

Into a country where the jails are full and the madhouses closed

Into a place where the masses elevate fools into rich heroes

Born into this

Walking and living through this

Dying because of this

Muted because of this

Castrated

Debauched

Disinherited

Because of this

Fooled by this

Used by this

Pissed on by this

Made crazy and sick by this

Made violent

Made inhuman

By this

The heart is blackened

The fingers reach for the throat

The gun

The knife

The bomb

The fingers reach toward an unresponsive god

The fingers reach for the bottle

The pill

The powder

We are born into this sorrowful deadliness

We are born into a government 60 years in debt

That soon will be unable to even pay the interest on that debt

And the banks will burn

Money will be useless

There will be open and unpunished murder in the streets

It will be guns and roving mobs

Land will be useless

Food will become a diminishing return

Nuclear power will be taken over by the many

Explosions will continually shake the earth

Radiated robot men will stalk each other

The rich and the chosen will watch from space platforms

Dante's Inferno will be made to look like a children's playground

The sun will not be seen and it will always be night

Trees will die

All vegetation will die

Radiated men will eat the flesh of radiated men

The sea will be poisoned

The lakes and rivers will vanish

Rain will be the new gold

The rotting bodies of men and animals will stink in the dark wind

The last few survivors will be overtaken by new and hideous diseases

And the space platforms will be destroyed by attrition

The petering out of supplies

The natural effect of general decay

And there will be the most beautiful silence never heard

Born out of that.

The sun still hidden there

Awaiting the next chapter.

URL: http://able2know.org/topic/91839-1