The Seven Selves / Οι Εφτά Εαυτοί

Gibran, Khalil, 1883-1931 Οι Εφτά Εαυτοί Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.   Ο Πρώτος Εαυτός:  Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ. Ο Δεύτερος Εαυτός:  Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη. Ο Τρίτος Εαυτός:  Και εγώ ο από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ ο αρρωστημένος από αγάπη εαυτός είμαι που θα έπρεπε να επαναστατήσει εναντίον αυτού του τρελού. Ο Τέταρτος Εαυτός:  Εγώ, απ' όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί τίποτα δεν μου δόθηκε εκτός από απεχθές μίσος και καταστροφική αηδία. Εγώ είμαι, ο θυελλώδης εαυτός που γεννήθηκα στης μαύρες σπηλιές της Κόλασης, αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να μην υπηρετεί αυτόν τον τρελό. Ο Πέμπτος Εαυτός:  Όχι, εγώ είμαι, ο σκεπτόμενος εαυτός, ο φαντασιόπληκτος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, αυτός που είναι καταδικασμένος να τριγυρνά χωρίς ξεκούραση ψάχνοντας άγνωστα και όχι ακόμα δημιουργημένα πράγματα· εγώ είμαι, όχι εσείς, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω. Ο Έκτος Εαυτός:  Και εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ο θλιβερός εργάτης, που με υπομονετικά χέρια και γεμάτα λαχτάρα μάτια, κάνω τις ημέρες εικόνες και δίνω νέες και αιώνιες μορφές στα άμορφα στοιχεία - εγώ είμαι, ο μοναχικός, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια σ' αυτόν τον ανήσυχο τρελό. Ο Έβδομος Εαυτός:   Πόσο περίεργο που όλοι σας θα έπρεπε να επαναστατήσετε ενάντια σ' αυτόν τον άνθρωπο, επειδή ο καθένας σας έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Α! να μπορούσα να ήμουν σαν κάποιον από εσάς, ένας εαυτός με προαποφασισμένη μοίρα! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο κάνω-τίποτα εαυτός, αυτός που κάθεται στο άλαλο, κενό τίποτα και ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι να ξαναδημιουργείτε ζωή. Εσείς είστε ή εγώ, γείτονες, που θα έπρεπε να επαναστατήσω; Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι τον κοίταξαν με οίκτο και δεν είπαν τίποτα άλλο· και καθώς η νύχτα πύκνωνε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν για ύπνο τυλιγμένοι σε μια νέα και χαρούμενη υποταγή. Αλλά ο έβδομος εαυτός παρέμεινε να κοιτά και να παρατηρεί το τίποτα, το οποίο βρίσκεται πίσω απ' όλα τα πράγματα.   - "Ο Τρελός" The Seven Selves In the stillest hour of the night, as I lay half asleep, my seven selves sat together and thus conversed in whisper: First Self: Here, in this madman, I have dwelt all these years, with naught to do but renew his pain by day and recreate his sorrow by night. I can bear my fate no longer, and now I rebel. Second Self: Yours is a better lot than mine, brother, for it is given to me to be this madman's joyous self. I laugh his laughter and sing his happy hours, and with thrice winged feet I dance his brighter thoughts. It is I that would rebel against my weary existence. Third Self: And what of me, the love-ridden self, the flaming brand of wild passion and fantastic desires? It is I the love-sick self who would rebel against this madman. Fourth Self: I, amongst you all, am the most miserable, for naught was given me but odious hatred and destructive loathing. It is I, the tempest-like self, the one born in the black caves of Hell, who would protest against serving this madman. Fifth Self: Nay, it is I, the thinking self, the fanciful self, the self of hunger and thirst, the one doomed to wander without rest in search of unknown things and things not yet created; it is I, not you, who would rebel. Sixth Self: And I, the working self, the pitiful labourer, who, with patient hands, and longing eyes, fashion the days into images and give the formless elements new and eternal forms-it is I, the solitary one, who would rebel against this restless madman. Seventh Self: How strange that you all would rebel against this man, because each and every one of you has a preordained fate to fulfil. Ah! could I but be like one of you, a self with a determined lot! But I have none, I am the do-nothing self, the one who sits in the dumb, empty nowhere and nowhen, while you are busy re-creating life. Is it you or I, neighbours, who should rebel? When the seventh self thus spake the other six selves looked with pity upon him but said nothing more; and as the night grew deeper one after the other went to sleep enfolded with a new and happy submission. But the seventh self remained watching and gazing at nothingness, which is behind all things.   - "The Madman" ΥΓ. Ξέρω ότι δεν είναι ποίημα αλλά ο Κ. Gibran είναι Ποιητής...

The Mystery of Pain by Emily Dickinson / On Pain by K

The Mystery of Pain

Pain has an element of blank;
It cannot recollect
When it began, or if there were
A day when it was not.

It has no future but itself,
Its infinite realms contain
Its past, enlightened to perceive
New periods of pain.


On Pain

Your pain is the breaking of the shell that encloses
your understanding.

Even as the stone of the fruit must break, that its
heart may stand in the sun, so must you know pain.

And could you keep your heart in wonder at the
daily miracles of your life, your pain would not seem
less wondrous than your joy;

And you would accept the seasons of your heart,
even as you have always accepted the seasons that
pass over your fields.

And you would watch with serenity through the
winters of your grief.

Much of your pain is self-chosen.

It is the bitter potion by which the physician within
you heals your sick self.

Therefore trust the physician, and drink his remedy
in silence and tranquillity:

For his hand, though heavy and hard, is guided by
the tender hand of the Unseen,

And the cup he brings, though it burn your lips, has
been fashioned of the clay which the Potter has
moistened with His own sacred tears.


Το μυστήριο του πόνου - Emily Dickinson

Ο πόνος έχει ένα στοιχείο κενού
Δεν μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του
Πότε άρχισε, ή αν υπήρξε
Μια μέρα, που δεν ήταν.

Δεν έχει μέλλον, αλλά τον εαυτό του,
Τα απέραντα βασίλεια του περιέχουν
Το παρελθόν, φωτισμένο να αντιλαμβάνεται
Νέες περιόδους πόνου.


Για τον πόνο - Khalil Gibran

Ο πόνος είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει
την κατανόησή σας.

Όπως κι ο φλοιός του καρπού πρέπει να σπάσει, ώστε η
καρδιά του να μπορεί σταθεί στον ήλιο, έτσι πρέπει να γνωρίζετε τον πόνο.

Και αν μπορούσατε να διατηρήσετε την καρδιά σας να θαυμάζει τα
καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος, δεν θα φαινόταν
λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.

Και αν θέλατε να αποδεχθείτε τις εποχές της καρδιάς σας,
όπως έχετε πάντα δεκτές τις εποχές που
περνούν πάνω από τα χωράφια σας.

Και παρακολουθούσατε με ηρεμία τους
χειμώνες της θλίψης σας.

Πολύς από τον πόνο σας είναι αυτό-επιλεγμένος.

Είναι το πικρό φίλτρο με το οποίο ο γιατρός μέσα σας
επουλώνει τον άρρωστό σας εαυτό.

Γι' αυτό, εμπιστευτείτε το γιατρό, και πιέστε το γιατρικό
με σιωπή και ηρεμία:

Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται
από το τρυφερό χέρι του Αθέατου,

Και το κύπελλο που φέρει, αν και καίει τα χείλη σας, έχει
πλαστεί από τον πηλό που ο Αγγειοπλάστης έχει
μουσκέψει με τα δικα του ιερά δάκρυα.

μεταφ.: Ιπτάμενος Ολλανδός