Κούφιοι Άνθρωποι

 T. S. Eliot

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

Μετάφραση: Ωχρά Σπειροχαίτη

A penny for the Old Guy


I


We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats' feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death's other Kingdom
Remember us -- if at all -- not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.


II


Eyes I dare not meet in dreams
In death's dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind's singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death's dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat's coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer --

Not that final meeting
In the twilight kingdom


III


This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man's hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death's other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.


IV


The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death's twilight kingdom
The hope only
Of empty men.


V


Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o'clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow

For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow


Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow

For Thine is the Kingdom


For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

"East Coker" from "The Four Quartets" (III)

 III.

Ω σκότος σκότος σκότος. Όλοι πάνε στο σκότος.

Οι κενοί διαστρικοί χώροι, το κενό μέσα στο κενό,

Οι καπετάνιοι, έμποροι τραπεζίτες, διαπρεπείς άνθρωποι των γραμμάτων,

Οι γενναιόδωροι προστάτες των τεχνών, τα δημόσια πρόσωπα και οι κυβερνήτες,

Εξέχοντες δημόσιοι λειτουργοί, πρόεδροι πολλών επιτροπών,

Βιομηχανικοί άρχοντες και ασήμαντοι εργολάβοι, όλοι πάνε στο σκότος,

Και σκοτάδι ο Ήλιος και Φεγγάρι¹, και το Αλμανάκ του Γκόθα²,.

Και τα Νέα του Χρηματιστηρίου και ο Κατάλογος των Διευθυντών,

Και κρύα η αίσθηση και χαμένο το κίνητρο της δράσης.

Και όλοι μας πάμε μαζί τους, στην σιωπηλή κηδεία,

την κηδεία του Κανένα, γιατί δεν υπάρχει κανένας για να θάψουμε.

Είπα στην ψυχή μου, να είσαι ακίνητη, και άφησε το σκότος να έρθει πάνω σου

Το οποίο θα είναι το σκότος του Θεού. Όπως σ' ένα θέατρο,

Σβήνουν τα φώτα, για να αλλάξει το σκηνικό

Με μια υπόκωφη βοή των φτερών, με μια κίνηση του σκότους πάνω σε σκότος,

Και γνωρίζουμε ότι οι λόφοι και τα δέντρα, το μακρινό πανόραμα

Και την έντονα επιβλητική πρόσοψη όλα θα κυλήσουν μακρυά-

Ή όπως όταν ένας υπόγειος σιδηρόδρομος, στο τούνελ, σταματά για πολύ ανάμεσα σε στάσεις

Και οι συζητήσεις γίνονται εντονότερες και σιγά σιγά σβήνουν για να γίνουν ησυχία

Και βλέπεις πίσω από κάθε πρόσωπο το πνευματικό κενό να βαθαίνει

Αφήνοντας μόνο τον αυξανόμενο τρόμο του τίποτα για να σκεφτεί

Ή όταν, υπό την επήρεια του αιθέρα, το μυαλό έχει συνείδηση, αλλά συνείδηση του τίποτα-

Είπα στην ψυχή μου, να είσαι ακίνητη, και περίμενε χωρίς ελπίδα

Γιατί η ελπίδα θα είναι ελπίδα για λάθος πράγμα. Περίμενε χωρίς αγάπη

Γιατί η αγάπη θα είναι αγάπη για το λάθος πράγμα. Υπάρχει ακόμα η πίστη

Αλλά η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα είναι όλα στην αναμονή.

Αναμονή χωρίς σκέψη, γιατί δεν είσαι έτοιμος για σκέψη:

Έτσι το σκότος θα γίνει το φως, και η ηρεμία ο χορός.

Ψίθυρος από τρεχούμενα ρέματα, και χειμωνιάτικη αστραπή.

Το άγριο θυμάρι αόρατο και η άγρια φραουλιά,

Το γέλιο στον κήπο, αντήχησε έκσταση

Όχι χαμένη, αλλά απαιτητική, δείχνοντας την αγωνία

Του θανάτου και της γέννησης.

Λέτε ότι επαναλαμβάνω

Κάτι που έχω πει και πριν. Θα το πω πάλι,

Να το πω πάλι; Για να φτάσετε εκεί,

Για να φτάσετε εκεί που είστε, να φτάσετε από εκεί που δεν είστε,

Πρέπει να πάτε από ένα δρόμο όπου δεν υπάρχει έκσταση.

Για να φτάσετε σ' αυτό που δεν γνωρίζετε

Πρέπει να πάτε από ένα δρόμο που είναι ο δρόμος της άγνοιας.

Για να κατέχετε αυτό που δεν κατέχετε

Πρέπει να πάτε από το δρόμο της στέρησης.

Για να φτάσετε σε αυτό που δεν είστε

Πρέπει να πάτε μέσω του δρόμου στον οποίο δεν είστε.

Και αυτό που δεν γνωρίζετε είναι το μόνο πράγμα που γνωρίζετε

Και αυτό που σας ανήκει είναι αυτό που δεν σας ανήκει

Και εκεί που είστε είναι εκεί που δεν είστε.

¹ Ήλιος και Φεγγάρι: Πρόκειται για το γνωστό κινέζικο βιβλίο Yi Jing (ήλιος και φεγγάρι) ή I Ching (το βιβλίο των μεταβολών) Δες εδώ: http://www.yijing.nl/i_ching/index.html

² Αλμανάκ του Γκόθα: Πρόκειται για ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1763 και αποτελεί κατάλογο όλων των ευγενών και βασιλιάδων της Ευρώπης. Για περισσότερες πληροφορίες δες εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Almanach_de_Gotha

 

ΙΙΙ.*

O dark dark dark. They all go into the dark,

The vacant interstellar spaces, the vacant into the vacant,

The captains, merchant bankers, eminent men of letters,

The generous patrons of art, the statesmen and the rulers,

Distinguished civil servants, chairmen of many committees,

Industrial lords and petty contractors, all go into the dark,

And dark the Sun and Moon, and the Almanach de Gotha

And the Stock Exchange Gazette, the Directory of Directors,

And cold the sense and lost the motive of action.

And we all go with them, into the silent funeral,

Nobody's funeral, for there is no one to bury.

I said to my soul, be still, and let the dark come upon you

Which shall be the darkness of God. As, in a theatre,

The lights are extinguished, for the scene to be changed

With a hollow rumble of wings, with a movement of darkness on darkness,

And we know that the hills and the trees, the distant panorama

And the bold imposing facade are all being rolled away—

Or as, when an underground train, in the tube, stops too long between stations

And the conversation rises and slowly fades into silence

And you see behind every face the mental emptiness deepen

Leaving only the growing terror of nothing to think about;

Or when, under ether, the mind is conscious but conscious of nothing—

I said to my soul, be still, and wait without hope

For hope would be hope for the wrong thing; wait without love

For love would be love of the wrong thing; there is yet faith

But the faith and the love and the hope are all in the waiting.

Wait without thought, for you are not ready for thought:

So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing.

Whisper of running streams, and winter lightning.

The wild thyme unseen and the wild strawberry,

The laughter in the garden, echoed ecstasy

Not lost, but requiring, pointing to the agony

Of death and birth.

You say I am repeating

Something I have said before. I shall say it again,

Shall I say it again? In order to arrive there,

To arrive where you are, to get from where you are not,

You must go by a way wherein there is no ecstasy.

In order to arrive at what you do not know

You must go by a way which is the way of ignorance.

In order to possess what you do not possess

You must go by the way of dispossession.

In order to arrive at what you are not

You must go through the way in which you are not.

And what you do not know is the only thing you know

And what you own is what you do not own

And where you are is where you are not.

* You can read the whole poem (in english) here:http://oedipa.tripod.com/eliot-2.html

Choruses from The Rock

Χορικά από "Το Βράχο"

(απόσπασμα)

Ο αετός ίπταται στην κορυφή του Ουρανού

Ο κυνηγός με τα σκυλιά του, κυνηγά τον κύκλο του.
Ω κόσμε της άνοιξης και του φθινοπώρου, γέννησης και θανάτου!
Ο ατέλειωτος κύκλος της ιδέας και δράσης,
Ατελείωτη εφεύρεση, ατελείωτο πείραμα,
Φέρνει γνώση της κίνησης, αλλά όχι της ακινησίας·
Γνώση του λόγου, αλλά όχι της σιωπής

Γνώση των λέξεων, και άγνοια του Λόγου.
Όλες οι γνώσεις μας, μας φέρνουν πιο κοντά στο θάνατο,
Αλλά εγγύτητα στο θάνατο όχι πιο κοντά στο Θεό.
Πού είναι η ζωή που έχουμε χάσει στο ζην;
Πού είναι η σοφία που έχουμε χάσει στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που έχουμε χάσει στις πληροφορίες;
Οι κύκλοι του ουρανού σε είκοσι αιώνες
Μας πάνε πιο μακριά από τον Θεό και πιο κοντά στο Χώμα.
Η μοίρα του ανθρώπου είναι αδιάκοπη εργασία,
Ή αδιάκοπη απραξία, η οποία είναι ακόμη πιο δύσκολη,
Ή παράτυπη εργασία, η οποία δεν είναι ευχάριστη.
Έχω βαδίσει στο πατητήρι μόνος, και ξέρω
Ότι είναι δύσκολο να είσαι πραγματικά χρήσιμος, να παραιτηθείς
Από τα πράγματα που μετράνε οι άνθρωποι ως ευτυχία, επιδιώκοντας
Τις καλές πράξεις που οδηγούν στην αφάνεια, την αποδοχή
Με ίση αντιμετώπιση εκείνων που φέρνουν ατίμωση,
Τα χειροκροτήματα όλων ή την αγάπη κανενός.
Όλοι οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να επενδύσουν τα χρήματά τους
Αλλά οι περισσότεροι αναμένουν μερίσματα.
Σας λέω: Κάντε τέλεια τη θέληση σας.
Λέω: Μην λαμβάνετε υπόψιν την συγκομιδή,
Αλλά μόνο τη σωστή σπορά.

Choruses from The Rock
T.S. Eliot, 1934

The Eagle soars in the summit of Heaven,
The Hunter with his dogs pursues his circuit.
O world of spring and autumn, birth and dying!
The endless cycle of idea and action,
Endless invention, endless experiment,
Brings knowledge of motion, but not of stillness;
Knowledge of speech, but not of silence;
Knowledge of words, and ignorance of the Word.
All our knowledge brings us nearer to death,
But nearness to death no nearer to God.
Where is the Life we have lost in living?
Where is the wisdom we have lost in knowledge?
Where is the knowledge we have lost in information?
The cycles of Heaven in twenty centuries
Brings us farther from God and nearer to the Dust.
The lot of man is ceaseless labor,
Or ceaseless idleness, which is still harder,
Or irregular labour, which is not pleasant.
I have trodden the winepress alone, and I know
That it is hard to be really useful, resigning
The things that men count for happiness, seeking
The good deeds that lead to obscurity, accepting
With equal face those that bring ignominy,
The applause of all or the love of none.
All men are ready to invest their money
But most expect dividends.
I say to you: Make perfect your will.
I say: take no thought of the harvest,
But only of proper sowing.