Πες μου αν θέλεις κάτι

Π. Σιδηρόπουλος (1948-1990)

Πες μου αν θέλεις κάτι
Πες μου κάτι, κάτι απλό μα αληθινό
Πες μου έχω ξεχάσει πως σε λένε
και που μένεις θηλυκό 

Πες μου αν θέλεις κάτι έστω ένα κάτι
Πες μου αν θέλεις κάτι
Κάτι ωραίο κάτι απλό μα αληθινό
Και εγώ μπορώ ναι εγώ μπορώ
να σου δώσω αγάπη 

Πες μου δεν το βλέπεις
πως φοβάμαι το σκοτάδι στο κενό
για ποια επανάσταση μιλάμε
που προσπαθώ όρθιος να σταθώ

Ασφόδελοι

 W. Wordsworth (1770-1850)

Ασφόδελοι

Περιπλανήθηκα μοναχικός σαν ένα σύννεφο

Που αιωρείται ψηλά πάνω από λιβάδια και λόφους

Όταν ξαφνικά είδα έναν όχλο

Ένα πλήθος ασφόδελοι χορεύανε·

Κατά μήκος της λίμνης, κάτω από τα δέντρα,

Δέκα χιλιάδες χορεύανε στο αεράκι.

Τα κύματα δίπλα τους χορεύανε αλλά αυτοί

ξεπερνούσαν τα αφρώδη κύματα σε χαρά

Ένας ποιητής δεν θα μπορούσε παρά να ευθυμίσει

Με μια τέτοια γελαστή παρέα

Κοιτούσα και κοιτούσα αλλά λίγο σκέφτηκα

Τι θησαυρό το θέαμα μου είχε προσφέρει.

Γιατί συχνά όταν ξαπλώνω στον καναπέ μου

Κενός ή με συλλογιστική διάθεση

Αστράφτουν πάνω σ' αυτό το εσωτερικό μάτι

Που είναι η ευτυχία του να είσαι μόνος

Και τότε η καρδιά μου γεμίζει με ευτυχία

Και χορεύει με τους ασφόδελους. 

CCLIII. Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd
A host of dancing daffodils;
Along the lake, beneath the trees,
Ten thousand dancing in the breeze.

The waves beside them danced but they
Outdid the sparkling waves in glee
A poet could not but be gay
In such a laughing company
I gazed and gazed but little thought
What wealth the show to me had brought.

For oft when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude
And then my heart with pleasure fills
And dances with the daffodils.

Κλεμμένο από εδώ. 

Οι στίχοι / Δειλινό / Λοιπόν τι κάνουμε εδώ / Πολύτιμος στίχος

Τ. Λειβαδίτης (1922-1988)

Οι Στίχοι

Συλλογιέμαι τη μοναξιά ενός παιδιού
που παίζει ολομόναχο σ’ έναν κήπο 
μες στην ερημιά του καλοκαιρινού απομεσήμερου. 
Ίσως οι πιο ωραίοι στίχοι ενός ποιητή 
ν’ άρχισαν από κει.

Δειλινό

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις 
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα - 
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα 
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα 
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα 
κι έτρεχα να τη σώσω. 
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Λοιπόν τι κάνουμε εδώ  

Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος.
Όμως απόψε βιάζομαι απόψε
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της
ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη.

Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο,
να 'μαστε όλοι να 'μαστε όλοι.

Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο ,
να 'μαστε όλοι
να 'μαστε όλοι.

Πολύτιμος στίχος

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

On Fame (Περί Φήμης)

 John Keats (1795-1821)

Η Φήμη, σαν ένα ιδιότροπο κορίτσι, θα εξακολουθεί να είναι ντροπαλή
Σε όσους την κορτάρουν πολύ δουλικά γονυπετείς,
Αλλά παραδίδεται σε κάποιο απερίσκεπτο αγόρι,
Και ξεμωραίνεται περισσότερο από μια ήσυχη καρδιά·
Είναι μια γύφτισσα, - δεν θα μιλήσω σ' αυτούς
Που δεν έχουν μάθει να είναι ευχαριστημένοι χωρίς αυτήν·
Μια κοκέτα άπιστη, της οποίας το αυτί δεν ψιθύρισε κανείς ποτέ από κοντά,
Ποιος νομίζει ότι την σκανδαλίζουν αυτοί που μιλούν γι 'αυτήν·
Είναι πολύ γύφτισσα αυτή, γεννημένη στο Νείλο,
Ετεροθαλής αδελφή του ζηλιάρη Πετεφρή*·
Εσείς με ερωτική επιθυμία Βάρδοι! ανταποδώστε την περιφρόνηση της με περιφρόνηση·
Εσείς Καλλιτέχνες ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση! τρελοί που είστε!
Κάντε την καλύτερη υπόκλισή σας σ' αυτήν και πέστε της αντίο,
Στη συνέχεια, αν της αρέσει, θα σας ακολουθήσει.

* Πετεφρής: Πρόσωπο που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη. Φέρεται ως αξιωματούχος αυλικός του Φαραώ στο σπίτι του οποίου και είχε προσληφθεί και υπηρετούσε ο Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ.

Fame, like a wayward girl, will still be coy
To those who woo her with too slavish knees,
But makes surrender to some thoughtless boy,
And dotes the more upon a heart at ease;
She is a Gipsey,--will not speak to those
Who have not learnt to be content without her;
A Jilt, whose ear was never whisper'd close,
Who thinks they scandal her who talk about her;
A very Gipsey is she, Nilus-born,
Sister-in-law to jealous Potiphar;
Ye love-sick Bards! repay her scorn for scorn;
Ye Artists lovelorn! madmen that ye are!
Make your best bow to her and bid adieu,
Then, if she likes it, she will follow you.

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

 F. Pessoa (1888-1935)

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.

To see the fields and the river

It isn't enough to open the window.

To see the trees and the flowers

It isn't enough not to be blind.

It is also necessary to have no philosophy.

With philosophy there are no trees, just ideas.

There is only each one of us, like a cave.

There is only a shut window, and a whole world outside,

And a dream of what could be seen if the window were opened,

Which is never what is seen when the window is opened.

Η Χαμογελαστή Καρδιά

Charles Bukowski (1920-1994)

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.

να παραφυλάς.

υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.

μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά

διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

να τις μάθεις. 

να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά

μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,

τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μάθε τήν όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος

οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση

από εσένα.

The Laughing Heart

your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.

be on the watch.

there are ways out.

there is a light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.

be on the watch.

the gods will offer you chances.

know them.
take them.

you can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.

and the more often you learn to do it,
the more light there will be.

your life is your life.
know it while you have it.

you are marvelous
the gods wait to delight
in you.

De Rerum Natura ("Περί της φύσεως των πραγμάτων")

Titus Lucretius Carus  (98-94 π.Χ. - 55-53 π.Χ.)

«Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατί είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλιτώσει εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος.

Τίποτε όμως δεν είναι πιο γλυκό από το να είσαι θρονιασμένος στα ύψη τα οχυρωμένα από τις γνώσεις και τη διδασκαλία των σοφών, κι από τις γαλήνιες αυτές κατοικίες σκύβοντας να ρίχνεις το βλέμμα στους άλλους και να τους βλέπεις να τρέχουν πέρα δώθε, ψάχνοντας στα τυφλά το δρόμο της ζωής, να συναγωνίζονται σε εξυπνάδα, να μαλώνουν για την ευγενή τους καταγωγή, να μοχθούν μέρα και νύχτα και να τσακίζονται να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του πλούτου ή να κατακτήσουν την εξουσία.

Ω, κακόμοιρα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια, σε τι κινδύνους κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας! Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης που διαλαλεί την επιθυμία της, από το κορμί να φύγει κάθε πόνος και το πνεύμα να νιώσει ευδαιμονία ελεύθερη από έγνοιες και αγωνίες;

Το βλέπουμε πως δε χρειάζεται το κορμί πολλά πράγματα. Κάθε τι που διώχνει τον πόνο, μπορεί και πολλές απολαύσεις να προσφέρει. Η ίδια η φύση τότε δεν ζητά μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Αν το σπίτι δεν έχει χρυσά αγάλματα εφήβων να κρατούν στο δεξί το χέρι αναμμένες δάδες και να φωτίζουν τα νυχτερινά φαγοπότια, αν το σπίτι δεν αστραποβολεί από ασήμια και χρυσάφια, αν δεν αντιλαλούν κιθάρες μες στα στολισμένα σαλόνια, εμάς μας είναι αρκετό να ξαπλώνουμε στο τρυφερό χορτάρι, φίλοι με φίλους στην ακροποταμιά, κάτω από τα σκιερά κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου μας είναι αρκετό να μπορούμε να διασκεδάζουμε με λίγα έξοδα, ιδίως αν μας χαμογελά ο καιρός, κι η εποχή ραίνει το καταπράσινο χορτάρι με λουλούδια. Ο καυτός πυρετός δεν αφήνει γρηγορότερα το κορμί που ξαπλώνει πάνω σε κεντητά στρώματα και σε άλικες πορφύρες, απ' ότι το κορμί που 'ναι ξαπλωμένο σ' ένα φτωχικό στρωσίδι.

Κι αφού τα πλούτη κι η ευγενική καταγωγή κι η δόξα του θρόνου δεν ωφελούν σε τίποτα το κορμί, θα πρέπει να σκεφτούμε πως ούτε και το πνεύμα ωφελούν. Μήπως τάχα, την ώρα που βλέπεις τις λεγεώνες σου να κάνουν πολεμικές ασκήσεις στο πεδίο του Άρεως και να προελαύνουν ορμητικά, και μήπως, την ώρα που παρακολουθείς τα γυμνάσια του στόλου σου στην ανοιχτή θάλασσα, θα τρομάξουν οι δεισιδαιμονίες σου και θα πάρουν δρόμο και θα φύγει απ' την ψυχή σου ο φόβος του θανάτου, αφήνοντας την λεύτερη, απαλλαγμένη από το άγχος;»

* Λουκρήτιος, Περί της φύσεως των πραγμάτων II, 1-59

Από το ιστολόγιο Ecrasez l' Infame

 --------

Λέω πρώτον πως ο νους –που συχνά τον λέμε «λογικό»- όπου έχει την έδρα της η φρόνηση και η διακυβέρνηση της ζωής, είναι μέρος του ανθρώπινου σώματος, όχι λιγότερο απ’ ό,τι το χέρι και το πόδι καθώς και τα μάτια, που είναι μέρη ολάκερου του έμβιου όντος.

Ο νους και η ψυχή, λοιπόν, κρατιούνται σφιχτοδεμένα μεταξύ τους κι αποτελούν μια ενιαία φύση΄ όμως αυτό που ονομάζουμε «νου» και «λογικό» κυριαρχεί σ’ ολόκληρο το σώμα κι η έδρα του βρίσκεται στη μέση του στήθους. Από εδώ ξεπηδά ο φόβος κι ο τρόμος· κι η χαρά αυτό το μέρος χαϊδεύει. Εδώ λοιπόν βρίσκεται το πνεύμα και η σκέψη. Η υπόλοιπη ψυχή είναι μοιρασμένη σ’ ολόκληρο το κορμί και κινείται όπως της υπαγορεύει ο νους. Κι από μόνος του ο νους σκέφτεται για τον εαυτό του και χαίρεται για τον εαυτό του, όταν τίποτα δεν ταράσσει το σώμα ή την ψυχή. Και ακριβώς όπως δεν βασανίζεται ολόκληρο το κορμί μας όταν κεντρίζει ο πόνος το μάτι ή το κεφάλι μας, έτσι και ο νους μπορεί να υποφέρει ή να λάμπει από χαρά τη στιγμή που την υπόλοιπη ψυχή δεν την ταράσσει τίποτα το καινούριο. Όταν όμως ο νους ταράσσεται από δυνατό φόβο, βλέπουμε να τον συμμερίζεται ολόκληρη η ψυχή στα μέλη του σώματος, ν’ απλώνεται ιδρώτας και χλομάδα παντού κι η γλώσσα να τραυλίζει, η φωνή να σβήνει, τα μάτια να θαμπώνουν, τ’ αυτιά να βουίζουν, τα μέλη να παραλύουν, και βλέπουμε ανθρώπους να καταρρέουν από τον τρόμο του νου. Από αυτό εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η ψυχή είναι δεμένη με το νου΄ κι όταν δεχτεί από το νου ένα χτύπημα δυνατό, σπρώχνει κι αυτή με τη σειρά της και χτυπά το σώμα.

Ο ίδιος συλλογισμός μας δείχνει πως η φύση του νου και της ψυχής είναι σωματική. Τη βλέπουμε να δίνει ώθηση στα μέλη, να βγάζει το σώμα από τον ύπνο και ν’ αλλάζει την όψη μας, και να διευθύνει και να στρέφει ολόκληρο τον άνθρωπο – και το βλέπουμε πως τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς επαφή· και χωρίς υλικό σώμα δεν υπάρχει επαφή. Δεν πρέπει να τ’ ομολογήσουμε, λοιπόν, πως η σύσταση του νου και της ψυχής είναι σωματική;

Εξάλλου, το νιώθουμε πως ο νους γεννιέται, αναπτύσσεται και γερνάει μαζί με το σώμα. Όπως τα νήπια παραπατάνε με το αδύναμο και τρυφερό τους σώμα, έτσι κι η σκέψη τους είναι ασθενική· μετά, σαν δυναμώσει το κορμί τους ωριμάζοντας, μεγαλώνει κι η δύναμη του νου. Κι αργότερα, που το σώμα χτυπιέται από τη δύναμη του χρόνου και χαλαρώνουν οι δυνάμεις και παραλύουν τα μέλη, παραπατάει και το λογικό, παραληρεί η γλώσσα, παραπαίει το πνεύμα, όλα είναι λειψά και χάνονται στη στιγμή. Συνεπώς διαλύεται η φύση της ψυχής σαν καπνός στα ψηλά ρεύματα του ανέμου΄ αφού τη βλέπουμε να γεννιέται δεμένη με το σώμα, να μεγαλώνει μαζί του και, όπως έδειξα, να εξαντλείται μαζί του τσακισμένη από τα χρόνια.

Χώρια που, αν η φύση της ψυχής είναι αθάνατη και μπορεί να αισθάνεται απ’ τη στιγμή που θα χωριστεί από το σώμα μας, θα πρέπει τότε να την φανταστούμε προικισμένη με πέντε αισθήσεις. Με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορούμε να φανταστούμε ψυχές να περιφέρονται κάτω στον Αχέροντα. Γι’ αυτό και οι ζωγράφοι κι οι παλιοί συγγραφείς μας τις παρουσίασαν έτσι τις ψυχές, εξοπλισμένες με αισθήσεις. Όμως ψυχή χωρισμένη από το σώμα, ούτε μάτια μπορεί να έχει ούτε μύτη ούτε και χέρι, μήτε γλώσσα μήτε αυτιά. Δεν μπορούν λοιπόν από μόνες τους οι ψυχές να έχουν αίσθηση ούτε να υπάρχουν.

* Λουκρήτιος, Περί της φύσεως των πραγμάτων III 94-97, 136-167,445-458,624-633 -Επίκουρος, Κείμενα ~ Πηγές της Επικούρειας Φιλοσοφίας και Τέχνης του Ζην, Επιμέλεια:Γ. Αβραμίδης, Θύραθεν Εκδόσεις. 

Από το ιστολόγιο Περιβάλλον και Υγεία

Όλο το ποίημα στα Αγγλικά εδώ

Η κρίσιμη κατάσταση (1 & 2)

Η κρίσιμη κατάσταση 2

από τη συλλογή: "Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι πόσο καλά περπατάς ανάμεσα στη φωτιά."

Πάρα πολλά

πολύ λίγα

ή πολύ αργά

πολύ παχύ

πολύ λεπτό

ή πολύ κακό

γέλια ή 

δάκρυα

ή αγνή 

αδιαφορία

μισητές

εραστές

στρατοί που τρέχουν σε πονεμένους δρόμους

κραδαίνοντας μπουκάλια κρασιού

σφάζοντας με ξιφολόγχες και βιάζοντας τους πάντες

ή ένας γέρος σε ένα ήσυχο φτηνό δωμάτιο

με μια φωτογραφία της Μέριλιν Μονρόε.

υπάρχει μια μοναξιά σ`αυτό τον κόσμο τόσο μεγάλη

που μπορείς να τη δεις στην αργή κίνηση

των δεικτών ενός ρολογιού.

υπάρχει μια μοναξιά σ`αυτό τον κόσμο τόσο μεγάλη

που μπορείς να τη δεις στο νέον που αναβοσβήνει

στο Βέγκας, στη Βαλτιμόρη, στο Μόναχο.

οι άνθρωποι έχουν κουραστεί

τιμωρημένοι από τη ζωή

ακρωτηριασμένοι είτε από αγάπη είτε από

μη αγάπη.

δεν χρειαζόμαστε νέες κυβερνήσεις

νέες επαναστάσεις

δεν χρειαζόμαστε νέους άνδρες

νέες γυναίκες

δεν χρειαζόμαστε νέους τρόπους

απλά χρειάζεται να νοιαζόμαστε.

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο

ανταγωνιστικά
οι άνθρωποι απλά δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο.

φοβόμαστε
νομίζουμε ότι το μίσος δείχνει
δύναμη.

ότι τιμωρία είναι η 

αγάπη.

αυτό που χρειαζόμαστε είναι λιγότερη κάλπικη εκπαίδευση

αυτό που χρειαζόμαστε είναι λιγότεροι κανόνες

λιγότερη αστυνομία

και περισσότερους καλούς δασκάλους.

ξεχνάμε τον τρόμο ενός ανθρώπου

που πονά σ' ένα δωμάτιο

μόνος 

χωρίς φιλιά

χωρίς κάποιος να τον αγγίζει

ξεκομμένος

να ποτίζει ένα φυτό μόνος

χωρίς ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν θα 

χτυπήσει

έτσι κι αλλιώς. 

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο

 οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο.

και οι χάντρες ταλανίζονται και τα σύννεφα επισκοτίζουν

και τα σκυλιά κατουράνε θάμνους τριανταφυλλιάς

ο δολοφόνος καρατομεί το παιδί σαν να δαγκώνει

ένα παγωτό χωνάκι

καθώς ο ωκεανός έρχεται και φεύγει

μέσα και έξω

δέσμιος ενός παράλογου φεγγαριού.

και οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας με τον άλλο.

 

the crunch 2

from: "What Matters Most Is How Well You Walk through the Fire."

too much
too little
or too late

too fat
too thin
or too bad

laughter or
tears

or immaculate
unconcern

haters
lovers

armies running through streets of pain
waving wine bottles
bayoneting and fucking everyone

or an old guy in a cheap quiet room
with a photograph of Marilyn Monroe.

there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
a clock’s hands.

there is a loneliness in this world so great
that you can see it in blinking neon
in Vegas, in Baltimore, in Munich.

people are tired
strafed by life
mutilated either by love or no
love.

we don’t need new governments
new revolutions
we don’t need new men
new women
we don’t need new ways
we just need to care.

people are not good to each other
one on one.

people are just not good to each other.

we are afraid.
we think that hatred signifies
strength.
that punishment is
love.

what we need is less false education
what we need are fewer rules
fewer police
and more good teachers.

we forget the terror of one person
aching in one room
alone
unkissed
untouched
cut off
watering a plant alone
without a telephone that would never
ring
anyway.

people are not good to each other
people are not good to each other
people are not good to each other.

and the beads swing and the clouds obscure
and dogs piss upon rose bushes
the killer beheads the child like taking a bite
out of an ice cream cone
while the ocean comes in and goes out
in and out
in the thrall of a senseless moon.

and people are not good to each other.

Η κρίσιμη κατάσταση (1)

από τη συλλογή: "Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση."

Πάρα πολλά, πολύ λίγα

Πολύ παχύς,

πολύ λεπτός

ή κανένας.

γέλια ή

δάκρυα

μισητές

εραστές

άγνωστοι με πρόσωπα σαν

τα κεφάλια

πρόκας

στρατοί τρέχουν

σε ματωμένους δρόμους

καρδαίνοντας μπουκάλια κρασιού

σφάζοντας με ξιφολόγχες και βιάζοντας 

παρθένες

ένας γέρος σ' ένα φτηνό δωμάτιο

με μια φωτογραφία της Μ. Μονρόε

υπάρχει μια μοναξιά σ' αυτό τον κόσμο τόσο μεγάλη

που μπορείς να τη δεις σε αργή κίνηση

στους δείκτες ενός ρολογιού

άνθρωποι τόσο κουρασμένοι

ακρωτηριασμένοι

είτε από αγάπη είτε από μη αγάπη.

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο

ανταγωνιστικά

οι πλούσιοι δεν είναι καλοί με τους πλούσιους

οι φτωχοί δεν είναι καλοί με τους φτωχούς

φοβόμαστε. 

το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας λέει
ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε
διάσημοι νικητές

δεν μας είπε

για φτωχούς και άστεγους

ή για τις αυτοκτονίες.

ή για τον τρόμο ενός ανθρώπου

που πονά κάπου

μόνος

χωρίς κανείς να τον αγγίζει

χωρίς κανείς να του μιλά

ποτίζοντας ένα φυτό. 

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο.

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο. 

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας στον άλλο. 

Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα γίνουν.

Δεν τους ζητώ να γίνουν.

αλλά μερικές φορές το

σκέφτομαι.

οι χάντρες θα ταλανίζονται

τα σύννεφα θα συννεφιάζουν

και ο δολοφόνος θα καρατομεί το παιδί

σαν να δαγκώνει ένα παγωτό χωνάκι.

πάρα πολλά

πολύ λίγα

Πολύ παχύς,

πολύ λεπτός

ή κανένας.

περισσότεροι μισητές από εραστές.

οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ο ένας με τον άλλο.

ίσως αν ήταν

οι θάνατοι μας δεν θα ήταν τόσο λυπητεροί.

εντωμεταξύ κοιτάω τα νεαρά κορίτσια

βλαστοί

λουλούδια της αλλαγής.

σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος που δεν έχουμε ακόμη

σκεφτεί.

ποιος βάζει το μυαλό μέσα μου;

φωνάζει

απαιτεί

λέει ότι υπάρχει μια πιθανότητα.

δεν θα πει

"όχι."

Τhe crunch (1)

from: "Love is a Dog From Hell"

too much too little

too fat

too thin

or nobody.

laughter or

tears

haters

lovers

strangers with faces like 

the backs of

thumb tacks

armies running through

streets of blood

waving winebottles

bayoneting and fucking

virgins.

an old guy in a cheap room

with a photograph of M. Monroe.

there is a loneliness in this world so great

that you can see it in the slow movement of

the hands of a clock

people so tired

mutilated

either by love or no love.

people just are not good to each other

one on one.

the rich are not good to the rich

the poor are not good to the poor.

we are afraid.

our educational system tells us

that we can all be

big-ass winners

it hasn't told us

about the gutters

or the suicides.

or the terror of one person

aching in one place

alone

untouched

unspoken to

watering a plant.

people are not good to each other.

people are not good to each other.

people are not good to each other.

I suppose they never will be.

I don't ask them to be.

but sometimes I think about

it.

the beads will swing

the clouds will cloud

and the killer will behead the child

like taking a bite out of an ice cream cone.

too much

too little

too fat

too thin

or nobody 

more haters than lovers.

people are not good to each other.

perhaps if they were

our deaths would not be so sad.

meanwhile I look at young girls

stems

flowers of chance.

there must be a way.

surely there must be a way that we have not yet

thought of.

who put this brain inside of me?

it cries

it demands

it says that there is a chance.

it will not say

"no."

Αγραμματοσύνη

Να διακρίνεις -

οι διακρίσεις είναι ότι καλύτερο - κι εγώ αυτό κάνω.

Αλλά να προσέξεις γιατί οι διακρίσεις

είναι λεγεώνα όπως οι διάβολοι.

Και ποια λεγεώνα θα 'βγει στη φύλαξη

ενώ το καλό είναι ένα;

Να -γι' αυτό- σε κάθε περίπτωση εγώ προκρίνω 

αντίς για τη διάνοια τη συντριβή.

Και να θυμάσαι:

Πάνω στη σχεδία η διάνοια είναι εμπόδιο

και η πολυμάθεια είναι βλακεία.

Πάνω στη σχεδία χρειάζεται 

η γλώσσα της σχεδίας.

Πάνω στα ξύλα της το παγόνι της γνώσης

κλείνει την ουρά.

Έχε φόβο και ζήσε πάνω στα ξύλα μου μουντά

Αυτό το μουντά - είναι μεγάλη ουσία.

Τι σε πειράζει κι αν δε ζήσεις για ένα μεσουράνημα;

Και τι σε νοιάζει να κρυφτείς σαν το φεγγάρι;

Δικά μου ξύλα κάτω απ' το φεγγάρι κυβερνάς.

Τα ξύλα μου και τα γράμματα θέλουν ξυπόλυτη αντρεία.

Για να σ' το πω σωστά

αυτά τα δύο για να πατηθούν

θέλουν τέλεια αγραμματοσύνη.

Το χελιδόνι με τέλεια αγραμματοσύνη τρύπησε τη σκέψη.

ΥΓ. Από το "Σύσσημον ή τα Κεφάλαια". Απαλλοτριωμένο από το πρτφ. 

Dinosauria, We

 

Charles Bukowski (1920 - 1994)

Δεινόσαυροι, Εμείς

Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ' αυτό

Ενώ οι δάσκαλοι με τις κιμωλίες χαμογελούν

Ενώ η Κυρία Θάνατος ξεκαρδίζεται

Ενώ τα ασανσέρ σπάνε

Ενώ τα πολιτικά τοπία διαλύονται

Ενώ ο υπάλληλος που σου γεμίζει τις σακούλες στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο κολεγίου

Ενώ το καλυμμένο με πετρέλαιο ψάρι φτύνει το καλυμμένο με πετρέλαιο θύμα

Ενώ ο ήλιος έχει καλυφτεί με μάσκα

Είμαστε 

Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ' αυτό

Μέσα σ' αυτούς του προσεκτικά παράλογους πολέμους

Μέσα στη θέα σπασμένων τζαμιών βιομηχανιών της κενότητας

Μέσα σε μπαρ όπου οι άνθρωποι δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους

Μέσα σε γρονθοκοπήματα που τελειώνουν σε πυροβολισμούς ή μαχαιρώματα

Γεννημένοι μέσα σ' αυτό

Μέσα σε νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φτηνότερο να πεθάνεις

Μέσα σε δικηγόρους που χρεώνουν τόσο πολλά που είναι φτηνότερο να δηλώσεις ένοχος

Μέσα σε μια χώρα που οι φυλακές είναι γεμάτες και τα φρενοκομεία κλειστά

Μέσα σε ένα μέρος που οι μάζες ανυψώνουν τρελούς σε πλούσιους ήρωες

Γεννημένοι μέσα σ' αυτό

Περπατώντας και ζώντας δια μέσου αυτού

Πεθαίνοντας εξαιτίας αυτού

Άλαλοι εξαιτίας αυτού

Ευνουχισμένοι

Ανήθικοι

Απόκληροι

Εξαιτίας αυτού

Ξεγελασμένοι από αυτό

Χρησιμοποιημένοι από αυτό

Νευριασμένοι από αυτό

Γίναμε τρελοί και αρρωστημένοι από αυτό

Γίναμε βίαιοι

Γίναμε απάνθρωποι

Από αυτό

Η καρδιά σκοτείνιασε

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το λαιμό

Το όπλο

Το μαχαίρι

Τη βόμβα

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς έναν χωρίς απάντηση θεό

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το μπουκάλι

Το χάπι

Την σκόνη

Είμαστε γεννημένοι σ' αυτή την θλιβερή νέκρα

Είμαστε γεννημένοι σε μια κυβέρνηση 60 χρόνων χρέους

Που σύντομα δεν θα είναι ικανή να πληρώσει ούτε τον τόκο αυτού του χρέους

Και οι τράπεζες θα καούν

Τα λεφτά θα είναι άχρηστα

Θα υπάρχει στα ανοιχτά και ατιμώρητα φόνος στους δρόμους

Θα υπάρχουν όπλα και περιπλανώμενες συμμορίες

Η γη θα είναι άχρηστη

Το φαγητό θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση

Την πυρηνική ενέργεια θα την αναλάβουν οι πολλοί

Η γη θα σείεται διαρκώς από εκρήξεις

Άνθρωποι ρομπότ με ακτινοβολία θα παραφυλάνε ο ένας τον άλλο

Οι πλούσιοι και οι εκλεκτοί θα κοιτάνε από διαστημικές πλατφόρμες

Η κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

Ο ήλιος δεν θα είναι ορατός και θα είναι πάντα νύχτα

Τα δέντρα θα πεθάνουν

Όλη η βλάστηση θα πεθάνει

Άνθρωποι με ακτινοβολία θα τρώνε την σάρκα ανθρώπων με ακτινοβολία

Η θάλασσα θα δηλητηριαστεί

Οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν

Η βροχή θα είναι ο νέος χρυσός

Τα σάπια σώματα των ανθρώπων και των ζώων θα βρωμάνε στον σκοτεινό αέρα

Τους τελευταίους ελάχιστους επιζώντες θα τους προλάβουν νέες και αποτρόπαιες ασθένειες

Και οι διαστημικές πλατφόρμες θα καταστραφούν από την φθορά

Την εξάντληση των προμηθειών

Το φυσικό αποτέλεσμα της γενικής παρακμής

Και θα υπάρξει η πιο όμορφη ησυχία που ποτέ δεν ακούστηκε

Ο ήλιος ακόμα κρυμμένος εκεί

Περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο.

 

Dinosauria, We

Born like this

Into this

As the chalk faces smile

As Mrs. Death laughs

As the elevators break

As political landscapes dissolve

As the supermarket bag boy holds a college degree

As the oily fish spit out their oily prey

As the sun is masked

We are

Born like this

Into this

Into these carefully mad wars

Into the sight of broken factory windows of emptiness

Into bars where people no longer speak to each other

Into fist fights that end as shootings and knifings

Born into this

Into hospitals which are so expensive that it's cheaper to die

Into lawyers who charge so much it's cheaper to plead guilty

Into a country where the jails are full and the madhouses closed

Into a place where the masses elevate fools into rich heroes

Born into this

Walking and living through this

Dying because of this

Muted because of this

Castrated

Debauched

Disinherited

Because of this

Fooled by this

Used by this

Pissed on by this

Made crazy and sick by this

Made violent

Made inhuman

By this

The heart is blackened

The fingers reach for the throat

The gun

The knife

The bomb

The fingers reach toward an unresponsive god

The fingers reach for the bottle

The pill

The powder

We are born into this sorrowful deadliness

We are born into a government 60 years in debt

That soon will be unable to even pay the interest on that debt

And the banks will burn

Money will be useless

There will be open and unpunished murder in the streets

It will be guns and roving mobs

Land will be useless

Food will become a diminishing return

Nuclear power will be taken over by the many

Explosions will continually shake the earth

Radiated robot men will stalk each other

The rich and the chosen will watch from space platforms

Dante's Inferno will be made to look like a children's playground

The sun will not be seen and it will always be night

Trees will die

All vegetation will die

Radiated men will eat the flesh of radiated men

The sea will be poisoned

The lakes and rivers will vanish

Rain will be the new gold

The rotting bodies of men and animals will stink in the dark wind

The last few survivors will be overtaken by new and hideous diseases

And the space platforms will be destroyed by attrition

The petering out of supplies

The natural effect of general decay

And there will be the most beautiful silence never heard

Born out of that.

The sun still hidden there

Awaiting the next chapter.

URL: http://able2know.org/topic/91839-1