Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Όποτε γράφουμε ή μιλάμε ή κάνουμε

I have no ambitions nor desires. 
To be a poet is not my ambition, 
It's simply my way of being alone.
(Δεν έχω φιλοδοξίες ή επιθυμίες.
Το να είμαι ποιητής δεν είναι φιλοδοξία μου
Είναι απλά ο τρόπος μου να είμαι μόνος.)
  
- The poet is a faker 
Who's so good at his act 
He even fakes the pain 
Of pain he feels in fact.
(Ο ποιητής είναι πλαστογράφος
Που είναι τόσο καλός στο ρόλο του
Που ακόμα και τον πόνο πλαστογραφεί
Πόνο που στην πραγματικότητα νιώθει)


- Είμαστε πολλαπλοί όπως το σύμπαν.


- Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο. (Όλη η αγωνία του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε σε 7 λέξεις)




Fernando Pessoa (1888-1935)


Whether we write or speak or do but look
We are ever unapparent. What we are
Cannot be transfused into word or book,
Our soul from us is infinitely far.
However much we give our thoughts the will
To be our soul and gesture it abroad,
Our hearts are incommunicable still.
In what we show ourselves we are ignored.
The abyss from soul to soul cannot be bridged
By any skill of thought or trick of seeming.
Unto our very selves we are abridged
When we would utter to our thought our being.
We are our dreams of ourselves souls by gleams,
And each to each other dreams of others' dreams.


Όποτε γράφουμε ή μιλάμε ή κάνουμε εκτός από το να κοιτάμε
Είμαστε πάντα αφανείς. Το τι είμαστε
Δεν μπορεί να μεταγγιστεί σε λέξη ή βιβλίο,
Είναι η ψυχή μας απείρως μακρυά από εμάς.
Όσο και αν δίνουμε στις σκέψεις μας τη θέληση
Να είναι η ψυχή μας και το χειρονομούμε εξωτερικά,
Οι καρδιές μας δεν είναι ακόμη μεταδοτικές.
Σε ότι δείχνουμε τους εαυτούς μας μας αγνοεί

Η άβυσσος από ψυχή σε ψυχή δεν μπορεί να γεφυρωθεί
Από οποιαδήποτε ικανότητα της σκέψης ή τέχνασμα ομοιότητας.

Μέσα στους εαυτούς μας είμαστε συμπυκνωμένοι
Όταν θα θέλαμε να εκστομίσουμε στη σκέψη μας την ύπαρξη μας.
Είμαστε τα όνειρα των εαυτών μας ψυχές από αχτίδες
Και ο καθένας στον άλλο όνειρα από όνειρα άλλων.

4 σχόλια:

  1. Και έπειτα ήρθαν όλοι οι συνδαιτυμόνες-δικά μου πρόσωπα- και η μοναξιά δεν ήταν το παγόβουνο που έπρεπε να διασχίσω, είχε γίνει όαση στην έρημο, υγρό στοιχείο που στο περασμά του ξεπετάγονται βλαστοί.

    Τι λέτε αγαπητέ; Όλοι εκείνοι επινοημένοι χαρακτήρες του(Φερναντο Πεσσόα,Μπερναντο Σοάρες,Αλβάρο ντε Κάμπος,Ρικάρντο Ρέις, Αλμπέρτο Καέιρο, Μπαράο ντε Τέιβε)γιατί δείχνουν τόσο λαμπεροί και γνήσιοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή athinastra,
    σε εντυπωσίασε και εσένα η λαμπερότητα και η γνησιότητα αυτού του ποιητή.
    Φαίνεται ότι έσκαψε βαθιά μέσα του με το φτυάρι της αλήθειας. Χρειάζεται όμως χρόνος και μοναχικότητα. Εξάλλου όπως λέει και ο ίδιος: "Δεν έχω φιλοδοξίες ή επιθυμίες. Το να είμαι ποιητής δεν είναι φιλοδοξία μου.
    Είναι απλά ο τρόπος μου να είμαι μόνος."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ iptamene χάρηκα τη συντροφιά σας.

    Η "αλήθεια" κυριέ μου είναι ένα θέμα. Θέλω να πω πως ίσως να έχει ιδιωτική φύση. Σας παραθέτω το παρακάτω με σκοπό να πλαισιώσει τις σκέψεις μου και να γίνουν έτσι πιο κατανοητές.
    (…)δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ονειρεύομαι. Αυτό ήταν, και μόνο αυτό, το νόημα της ζωής μου. Ποτέ δεν είχα άλλη πραγματική ενασχόληση πέρα από την εσωτερική μου ζωή. Οι μεγαλύτερες συμφορές της ζωής μου σβήνουν όταν ανοίγοντας το παράθυρο μέσα μου μπορώ και τις ξεχνώ κοιτάζοντας την αδιάλειπτη κίνηση εντός μου
    Μπερνάντο Σοάρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή, έχετε απόλυτο δίκιο για την αλήθεια...

    Όσο για το απόσπασμα σ' ευχαριστώ που το κατέθεσες σ' αυτή τη γωνιά.

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Εγγραφή μέσω reader

Blog Widget by LinkWithin