Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Είμαστε πολλοί


Pablo Neruda (1904-1973 / Parral / Chile)


Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,
Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.
Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης
Έχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί
για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο,
ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο 
αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

Σε άλλες περιπτώσεις, λαγοκοιμάμαι ανάμεσα
σε ανθρώπους με κάποια διάκριση,
και όταν καλώ τον θαρραλέο εαυτό μου,
ένας δειλός εντελώς άγνωστος σε μένα
τρέχει να καλύψει τον σκελετό μου
με χίλιες καλές δικαιολογίες.

Όταν ένα αξιοπρεπές σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες,
αντί να καλέσω τον πυροσβέστη,
ένας εμπρηστής εμφανίζεται στη σκηνή,
και αυτός είναι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω.
Τι πρέπει να κάνω για να ξεχωρίσω τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να συμαζέψω τον εαυτό μου;

Όλα τα βιβλία που διάβασα
είναι γεμάτα εκθαμβωτικές ηρωικές μορφές,
γεμάτες αυτοπεποίθηση.
Πεθάνω με φθόνο για αυτές·
και, σε ταινίες όπου σφαίρες πετούν στον άνεμο,
Ζηλεύω τους καουμπόηδες,
θαυμάζοντας ακόμη και τα άλογα.

Αλλά όταν καλώ το τολμηρό μου είναι,
έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός,
και έτσι ποτέ δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς,
ουτε πόσοι είμαι, ούτε πόσοι θα είμαστε.
Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αγγίξω ένα κουδούνι
και να πρόσκλέσω τον πραγματικό εαυτό μου,
γιατί αν χρειάζομαι τον πραγματικό εαυτό μου,
δεν πρέπει να εξαφανιστώ.

Ενώ γράφω, βρίσκομαι μακριά·
και όταν γυρίσω, έχω ήδη φύγει.
Θα ήθελα να δω αν το ίδιο συμβαίνει και
σε άλλους ανθρώπους όσο και σε μένα,
για να δούμε αν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι εγώ είμαι,
και αν μοιάζουν στον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο.
Και όταν σιγουρευτώ,
μαθαίνω τόσο ωραία πράγματα

που, όταν προσπαθώ να εξηγήσω τα προβλήματα μου,
θα μιλάω για γεωγραφία.




We Are Many
by Pablo Neruda

Of the men who I am, who we are,
I can’t find a single one;
they’ve disappeared among my clothes,
they have left for another city.

When everything seems to be set
to show me off as intelligent,
the fool I always keep hidden
takes over all that I say.

At other times, I’ sleep
among distinguished people,
and when I look for my brave self,
a coward unknown to me
rushes to cover my skeleton
with a thousand fine excuses.

When a decent house catches fire,
instead of the fireman I summon,
an arsonist bursts on the scene,
and that’s me. What can I do?
What can I do to distinguish myself?
How can I pull myself together?

All the books that I read
are full of dazzling heroes,
always sure of themselves.
I die with envy of them:
and in films full of wind and bullets,
I goggle at the cowboys,
I even admire the horses.

But when I call for a hero,
out comes my lazy old self;
so I never know who I am,
nor how many I am or will be.
I’d love to be able to touch a bell
and summon the real me,
because if I really need myself,
I mustn’t disappear.

While I’m writing, I am far away;
and when I come back, I’ve gone.

I would like to know if others
go through the same things I do,
have as many selves as I have,
and see themselves similarly;

and when I have exhausted this problem
I am going to study so hard
that when I explain myself,
I will be talking geography.

Muchos Somos
por Pablo Neruda


De tantos hombres que soy, que somos
no puedo encontrar a ninguno:
se me pierden bajo la ropa,
se fueron a otra ciudad.

Cuando todo está preparado
para mostrarme inteligente
el tonto que llevo escondido
se toma la palabra en mi boca.

Otras veces me duermo en medio
de la sociedad distinguida
y cuando busco en mí al valiente
un cobarde que no conozco
corre a tomar con mi esqueleto
mil deliciosas precauciones.

Cuando arde una casa estimada
en vez del bombero que llamo
se precipita el incendiario
y ése soy yo. No tengo arreglo.
Qué debo hacer para escogerme?
Cómo puedo rehabilitarme?

Todos los libros que leo
celebran héroes refulgantes
siempre seguros de sí mismos
me muero de envidia por ellos,
y en los films de vientos y balas
me quedo envidiando al jinete,
me quedo admirando al caballo.

Pero cuando pido al intrépido
me sale el viejo perezoso,
y así yo no sé quién soy,
no sé cuántos soy o seremos.
Me gustaría tocar un timbre
y sacar el mí verdadero
porque si yo me necesito,
no debo desaparecerme.

Mientras escribo estoy ausente
y cuando vuelvo ya he partido:
voy a ver si a las otras gentes
les pasa lo que a mí me pasa,
si son tantos como soy yo,
si se parecen a sí mismos
y cuando lo haya averiguado
voy a aprender tan bien las cosas
que para explicar mis problemas
le hablaré de geografía.



9 σχόλια:

  1. Αναρωτιέμαι μετά από αυτό που μόλις διάβασα ποιος ο ρόλος των ψυχαναλυτών και των ακτινολόγων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ψυχαναλυτικό όντως.Ακόμα και όταν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πλέον ποιοι είμαστε ακριβώς,ξεπηδούν από μέσα μας άλλοι εαυτοί(ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε) για να μας εκπλήξουν με τη δύναμη της πολυπλοκότητας μας και της συνεχούς αλλαγής μας.. Καλή μέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή σου μέρα ELENA-BUTTERFLY,
    Έχεις δίκιο: ο Neruda, που τώρα ανακαλύπτω, είναι ακόμα ένας χαρτογράφος της ανθρώπινης ψυχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα .Έτσι είναι..
    Εάν δεν έχεις δει την ταινία Ο Ταχυδρόμος( Il Postino) να τη δεις.. είναι υπέροχη. Αναφέρεται στο πώς άλλαξε τη ζωή ενός ταχυδρόμου ο Neruda, όταν ήταν εξόριστος και ζούσε στην Ιταλία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Έλενα,
    από τις αγαπημένες μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να την βρω στο διαδύκτιο με υπότιτλους για να την αναρτήσω στο άλλο μου ιστολόγιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι η μοναδική ταινία που έχω δει στο σινεμά 2 φορές.. συμφωνούμε απολύτως..μακάρι να είχαμε τόσο καλές ταινίες πιο συχνά..(κρίμα που ο πρωταγωνιστής δεν ζει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δε μπορώ να το πιστέψω, αλλά είναι λες και είσαι μέσα στο μυαλό μου. Έκανα με παρόμοιο θέμα ανάρτηση χθες, και ειλικρινά μπορώ να πω ότι "όταν καλώ το τολμηρό μου είναι,
    έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός". Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για μας τους κοινούς θνητούς. Βαριόμαστε, δειλιάζουμε, φοβόμαστε μην εκτεθούμε!!! Γενικά δεν τολμάμε. Γιατί αν τολμούσαμε θα γράφαμε ίσως και αλλιώς. Αν τολμούσαμε να αγαπήσουμε και να αποδεχθούμε τον εαυτό μας θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ελεύθερα για τα πάντα. Όπως μιλάνε τα παιδιά. Έχω δύο γιούς. Το Γιώργο 6 χρονών και το Νικόλα 4 ετών. Μια μέρα που είμασταν στη θάλασσα (μόνο εμείς και μία άλλη κυρία) γυρνάει ο Νικόλας και λέει πολύ δυνατά (γιατί έχει και πολύ δυνατή φωνή), γιατί μαμά αυτή η γυναίκα είναι τόσο χοντρή? Κι εγώ δεν ήξερα τί να του απαντήσω γιατί με κατατρέχει και τώρα που μιλάω, ο καθωσπρεπισμός των "καλών τρόπων" που μου έχουν διδάξει οι γονείς μου. Όμως όλα αυτά είναι μια ψευτιά. Όπως μου είπε και ένας καλός φίλος, "όταν μάθεις να αναπνέεις με την κοιλιά όπως τα παιδιά, τότε θα απελευθερωσεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου". Τί εννοούσε? Ότι δεν πρέπει να γίνουμε αγενείς για να είμαστε ο εαυτός μας. Απλά να γίνουμε ξανά εμείς!
    Καληνύχτα!!! Πρέπει να πάω για ύπνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σιλένα, και αυτή η ιστορία αλλά και η άλλη που μου είχες πει με την σοκολάτα και το πως διαμορφώνουμε τα παιδιά και τα αναγκάζουμε να φορέσουν μάσκα είναι όλα τα λεφτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Εγγραφή μέσω reader

Blog Widget by LinkWithin