Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα πια δεν έχω αγαπημένη )
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
( Τραβάνε μπρος , τυφλοί , χωρίς καν όνειρα )
Όλα , και τ’ άλογα μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
υπέροχο ποίημα
ΑπάντησηΔιαγραφήτόσο αληθινό μα και τρυφερό μαζί
με συγκίνησε πολύ
σ' ευχαριστώ ιπτάμενε
Είναι επειδή "αναστατώνει στέρεες παρατάξεις" ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου.
"Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα."
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα Ιπταμενε,
νομιζω πως κι εγω μονο τον τρελο θα κραταγα
αν
και σε μιαν αλλη παρτιδα
η βασιλισσα αισθανομαι πως ειμαι....
καλο μηνα!
Μα και η βασίλισσα έχει την τρέλα της, αφού μπορεί και αυτή να "αναστατώσει τις στέρεες παρατάξεις"... ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό μήνα.