Οδή 1,11 (Άδραξε την ημέρα)

Quintus Horatius Flaccus (65-8 π.Χ.)

Μην ρωτάς (απαγορεύεται να ξέρεις) τι τέλος

Οι θεοί έχουν ορίσει σε μένα ή σε σένα, Λευκονόη. Μην παίζεις με τους Βαβυλώνιους

Ούτε με αυτούς που λένε την μοίρα. Πόσο καλύτερο είναι να υπομείνεις ό,τι και αν έρθει!

Είτε αν ο Δίας σου έχει παραχωρήσει πολλούς ακόμα χειμώνες είτε αυτός είναι ο τελευταίος

Ο οποίος τώρα φθείρει το Τυρρηνικό πέλαγος στους βράχους που βρίσκονται απέναντι

- Να είσαι σοφή, στράγγισε το κρασί, μίκρυνε τις μακρινές σου προσδοκίες

Σε μια μικρή περίοδο. Ενώ μιλάμε ο ζηλιάρης χρόνος έχει ήδη πετάξει

Άδραξε την ημέρα, εμπιστευόμενη όσο το δυνατόν λιγότερο το μέλλον.

Odes 1.11

Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi	Don't ask (it's forbidden to know) what end
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios	the gods have granted to me or you, Leuconoe. Don't play with Babylonian
temptaris numeros. ut melius, quidquid erit, pati.	fortune-telling either. How much better it is better to endure whatever will be!
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,	Whether Jupiter has allotted to you many more winters or this final one
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum:	which even now wears out the Tyrrhenian sea on the rocks placed opposite
sapias, vina liques et spatio brevi	— be wise, strain the wine, and scale back your long hopes
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida	to a short period. While we speak, envious time will have {already} fled
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.	Seize the day, trusting as little as possible in the future.

Εσένα, Χριστέ, δεν σε μισώ.

F. Pessoa (1888-1935)

Εσένα, Χριστέ, δεν σε μισώ ή σε υπολογίζω

Λιγότερο από τους άλλους θεούς που προηγήθηκαν από εσένα

Στην μνήμη της ανθρωπότητας.

Ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο είσαι παρά ένας ακόμα θεός.

Έχασες το Πάνθεον. Επειδή ήρθες

Πάρε την θέση σου στο Πάνθεον,

Αλλά πρόσεξε μη τυχόν προσπαθήσεις

Να πάρεις από τους άλλους θεούς αυτό που τους ανήκει!

Το λυπημένο σου πρόσωπο γεμίζει από οίκτο για

την στείρα θλίψη της παλιάς ανθρωπότητας:

Νέα ομορφιά της πρόσφερε,

Ναι, στο παλιό αβέβαιο Πάνθεον.

Αλλά μην αφήνεις τους πιστούς σου να σε εξυμνούν πάνω

Από άλλους και πρωιμότερους  θεούς που χρονολογούνται

Από την γέννηση τους ως παιδιά του Κρόνου

Ως κοντινότερο στην ίση καταγωγή των πραγμάτων.

Και ας συλλέγουν καλύτερες μνήμες

Του χάους, της αρχής, και της Νύχτας

Όπου οι θεοί δεν είναι τίποτα

Άλλο από αστέρια υποκείμενα στα καπρίτσια της Μοίρας!

Δεν είσαι παρά ένας ακόμα αιώνιος θεός ανάμεσα στους τόσους.

Δεν είσαι εσύ αλλά οι δικοί σου που μισώ, Ω Χριστέ-

Το Πάνθεον μας που αποφαίνει

πάνω τις αβέβαιες ζωές μας.

Ούτε μεγαλύτερος, ούτε μικρότερος από τους καινούργιους θεούς

Η σοβαρή μορφή σου, τόσο γεμάτη από πόνο

Έφερε κάτι που έλειπε από

την συντροφιά των θεών.

Επομένως κυβέρνησε ως ομότιμος των άλλων στον Όλυμπο,

Ή, αν το επιθυμείς, εδώ στην δυστυχισμένη γη

Πήγαινε, να σκουπίσεις τα δάκρυα

Της βασανισμένης ανθρωπότητας.

Αλλά μην αφήνεις τους ηλίθιους πιστούς σου να

Φράξουν στο όνομα σου την αιώνια πίστη

Μεγαλύτερων παρουσιών

Ή δικών σου συνεργατών.

Ναι αυτοί είναι που μισώ από τα βάθη της

Πεπεισμένης καρδιάς μου και δεν θα ακολουθήσω,

Αυτούς τους προληπτικούς ανίδεους

Στη γνώση των θεών.

You, Christ, I do not hate

You, Christ, I do not hate or estimate

Less than the other gods preceding you

In mankind's memory.

Not more nor less are you, but another god.

You missed the Panteon. Because you came

Take up your place within the Pantheon, 

But beware lest you try

To seize from other gods what is their due!

Your sad face fills with sympathy towards

The barren grief of old humanity:

New beauty it has brought,

Yes, to the old uncertain Pantheon.

But let your faithful not exalt you above

Other and earlier gods who dated back

By being Saturn's sons

Nearer the equal origin of things;

And may they gather better memories

Of chaos, the beginning, and of Night

Where the gods are no more

Than the stars subject to the whims of Fate!

You are but one eternal god too many.

It is not you but yours I hate, O christ-

Our Pantheon that rules

On our uncertain life.

No greater and no less than the new gods

Your sombre form so full of suffering

Brought something missing to 

The number of gods.

So reign as peer of others on Olympus,

Or, should you wish it, here on the sad earth

Go, wipe away the tears

Of suffering mankind.

But let your stupid worshippers not come

Blocking in your name the eternal worship

Of greater presences

Or partners of your own.

Yes, it is those I hate from the deep core

Of my believing breast and will not follow,

Those superstitious laymen

In knowledge of the gods.

Μετάφραση: Ιπτάμενος Ολλανδός

Αν καυχιέται

Blaise Pascal (1623-1662)

Αν καυχιέται, τον ταπεινώνω

Αν ταπεινώνεται, τον ανυψώνω

Και τον έχω πάντα σε αυτές τις αντιθέσεις

Μέχρι να καταλάβει

Ότι είναι ένα τέρας ακατανόητο.

S' il se vante, je l' abaisse

S' il s' abaisse, je le vante

Et le contredis toujours

Jusques à ce qu' il comprenne

Qu' il est un monstre incompréhensible.