Μία ζωή, στο να τη ζούμε,
Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε.
Και η μόνη ζωή που έχουμε
Μοιράζεται ανάμεσα
Στην αληθινή και την ψεύτικη.
Αλλά ποια είναι η αληθινή
Και ποια είναι η ψεύτικη
Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.
Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας
Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή
Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη.
Και η μόνη ζωή που έχουμε
Μοιράζεται ανάμεσα
Στην αληθινή και την ψεύτικη.
Αλλά ποια είναι η αληθινή
Και ποια είναι η ψεύτικη
Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.
Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας
Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή
Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη.
All of us alive spend
One life in living it,
Another, thinking it.
And the only life we have
Is split between
The true one and the false.
But which is true
And which is false
No one can explain.
And as we go on living,
The life we spend's the one
That's doomed to thinking.
.jpg)
όλοι εμείς οι ζωντανοί
ΑπάντησηΔιαγραφήζούμε στ' αλήθεια??
για σένα
Και εγώ νομίζω ότι αυτό ακριβώς θέλει να μας κάνει να αναλογιστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το τραγούδι και ανταποδίδω εδώ: http://oldmusictreasures.blogspot.com/2011/01/john-coltrane-ole-1961.html
Καλή σου μέρα.
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε αν είμαστε δούλοι της σκέψης μας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πόσα μπορείς να συνειδητοποιήσεις για σένα διαβάζοντας τον πανάνθρωπο Πεσσόα.
ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάσαι το άγνωστο, σαν τον Άμλετ;
Αλλά τι δεν είναι άγνωστο; Τι είναι αυτό που ξέρεις
Που σε κάνει να λες αυτό ή το άλλο, ειδικά, άγνωστο;
Do you dread the unknown, like Hamlet?
But what's not unknown? What is it you know
That lets you call this or that, in particular, unknown?
...αγνωστο , λοιπό, ποια ειναι η αληθινη ποια η ψευτικη και ποιο το ανάμεσό τους...
πάντως εγω εδω και καιρο εχω την αισθηση πως
πια δεν φοβάμαι..
και ειμαι πολυ χαρουμενη για αυτο.
ισως ασχετο το σχόλιο?
ουτε και ξερω.
δεν φοβαμαι ομως ιπταμενε
κι ειναι η αισθηση αυτη συγκλονιστικη.
κιμ οφειλεται και σε σενα, να το γνωριζεις αυτο.
φιλια
καλημερα
Καλησπέρα Earentil Aposperiths,
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι δούλοι της σκέψης μας ή/και της γνώμης των άλλων.
Το βιβλιαράκι του Πεσσόα με τον τίτλο "Το βιβλίο της ανησυχίας" με σημάδεψε αν και το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα.
Να είσαι καλά.
@ Πεταλούδα
Ναι! του Πεσσόα πάλι. (νομίζω ότι το έχω αναρτήσει)
Καθόλου άσχετο το σχόλιο σου. Αλλά ακόμα και να ήταν σημασία έχει ότι δεν φοβάσαι να το πεις...
Αν και με τιμά υπέρμετρα το να λες ότι οφείλεται και σε μένα, το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι οφείλεται αποκλειστικά σε εσένα. :))
Φιλιά και να περνάς καλά.