Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 -30 Οκτωβρίου 1988)
Αν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Εγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Εγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ “ΠΟΙΗΣΗ Α΄”
Από το ιστολόγιο του Γ. Σαρρή μαζί με μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Με αφορμή την ημέρα του θανάτου ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, του Τάσου Λειβαδίτη.
αιώνιε πόνε μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήμετράω μα δεν τελειώνω το μέτρημα
κι αυτό τρυπάει την ψυχή
κι αυτή δε σταματάει
στάζει
της βάζω πανιά να σταματήσω τις κόκκινες σταγόνες
μ' αυτή δεν ακούει, δεν ακολουθεί
αντάρτισσα είναι η ψυχή μου
μα ...
αν δε στηριχτώ ούτε σ' αυτή?
που θ' ακουμπήσω τη σκέψη μου?
ιπτάμενε, καλέ μου φίλε, δάκρυσα σαν διάβασα το ποίημα αυτό του Λειβαδίτη, τον λατρεύω, όπως φαντάζεσαι
Σιλένα μου περιττό να σου πω πόσο συγκινήθηκα και εγώ όταν το διάβασα. Περιγράφει τον άνθρωπο τόσο συγκλονιστικά. Καλά έλεγε ένας φίλος: "γι' αυτόν τον ποιητή να κάνεις ειδική κατηγορία στο ιστολόγιο..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική και η δικιά σου περιγραφή!
Την καλημέρα μου.
Iδανικό για ανάγνωση στην αποψινή εκπομπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Ιπτάμενε.
Τον Γ. Σαρρή να ευχαριστήσεις Επίκουρε γιατί από αυτόν το έκλεψα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εκπομπή θα ήθελα μια φορά να την ακούσω ζωντανά, αλλά συνήθως Σαββατοκύριακα λείπω. Ελπίζω τουλάχιστον να τα καταφέρω όταν θα είμαι Ελλάδα. :)
Καλό σου βράδυ.
http://radioblogspot21.blogspot.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήΙπτάμενε Ολλανδέ μου, σου αφήνω μια βερσιόν κονσερβαρισμένη.
Αντίτιμο ευχαριστήριο για την προσφορά της ανάρτησή σου.
Στον Σαρρή θα προστρέξω στην πρώτη ευκαιρία.
Την αγάπη μου.
Να είσαι καλά αδελφέ και σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρα πολύ καλή δουλειά.
Καλή δύναμη για την συνέχεια.