Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Αιώνας εμπορίου


H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ’ όλη τη ζωή μου.

2 σχόλια:

  1. Φίλε Ιπτάμενε, μετά τον Βάρναλη, δεύτερη φορά θα δανειστώ ανάρτησή σου, αυτό το πολύ σπουδαίο ποίημα που επίσης δεν το γνώριζα, δίνοντας πάλι τον σύνδεσμο ασφαλώς! Ελπίζω να μη σ΄ενοχλεί αυτό ... καθότι ιπτάμενος εσύ, φτερωτός εγώ...μας ενώνει ο αέρας. Ευχαριστώ και για την υπόδειξη για την Αληθινή Απολογία που την έβαλα σε σύνδεσμο του ιστολογίου μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αδελφέ, διαβάζοντας το ποίημα που φέρει το ετερώνυμο σου είδα ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τον αέρα. Απλά εκπληκτικό.

    Όσο για τον δανεισμό θα χαιρόμουν να τα αναδημοσιεύεις εσύ ακόμα και αν ήταν δικά μου ποιήματα :))

    Για τον Λειβαδίτη τώρα, τι να πω; Μεγάλο σχολείο, που προσπαθώ να το ανακαλύπτω σιγά σιγά, γιατί μου αρέσει τόσο αυτός ο άνθρωπος που αν είχα μια ανθολογία από τα ποιήματά του θα τα διάβαζα μονορούφι κινδυνεύοντας να χάσω όλα τα νοήματα...

    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Εγγραφή μέσω reader

Blog Widget by LinkWithin