Imagine

Imagine there's no heaven,
it's easy if you try,
no hell below us,
above us only sky.
Imagine all the people,
living for today.

Imagine there's no countries,
it isn't hard to do,
nothing to kill or die for,
and no religion too.
Imagine all the people,
living life in peace.

Imagine no possesions,
I wonder if you can,
no need for greed or hunger,
a brotherhood of man.
Imagine all the people,
sharing all the world.

You may say I'm a dreamer
but I'm not the only one
I hope some day you'll join us,
and the world will be as one.



Φαντάσου

Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος,
ειν' εύκολο αν προσπαθήσεις,
ούτε κόλαση από κάτω μας,
πάνω από μας, μόνον ουρανός.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι
να ζουν για το σήμερα.

Φαντάσου πως δεν υπάρχουν χώρες,
δεν είναι δύσκολο να γίνει,
καμιά αιτία, για να σκοτώσει ή να πεθάνει κανείς
κι ούτε θρησκεία επίσης.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι
να ζουν ειρηνική ζωή.

Φαντάσου, όχι πια εξουσίες,
Αναρωτιέμαι αν το μπορείς,
καμιάν ανάγκη γι' απληστία ή πείνα,
μιαν αδελφότητα του ανθρώπου.
Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι,
να μοιράζονται όλο τον κόσμο.

Μπορεί να πεις πως είμαι ονειροπαρμένος,
μα δεν είμαι ο μοναδικός.
Ελπίζω κάποια μέρα να ενωθείς μαζί μας
κι ο κόσμος θα γίνει ένα!

The Crime of Castlereagh¹ (απόσπασμα)

In a ninety-six verse poem written in 1980, entitled 'The Crime of Castlereagh', Bobby² tells of his experiences in Castlereagh and his fears and thoughts at the time.

They came and came their job the same
In relays N'er they stopped.
'Just sign the line!' They shrieked each time
And beat me 'till I dropped.
They tortured me quite viciously
They threw me through the air.
It got so bad it seemed I had
Been beat beyond repair.
The days expired and no one tired,
Except of course the prey,
And knew they well that time would tell
Each dirty trick they laid on thick³
For no one heard or saw,
Who dares to say in Castlereagh
The 'police' would break the law!

¹ Castlereagh: Prison located in an urban borough under the same name bordering Belfast
² Bobby Sands: IRA member, political prisoner, died after 66 days of hunger strike
³ lay it on thick : (Informal) To exaggerate; overstate.

Το Έγκλημα του Castlereagh¹ (απόσπασμα)

Σε ένα ποίημα 96 στοίχων γραμμένο το 1980, ο Μπόμπυ² (Σάντς) περιγράφει τις εμπειρίες του, τους φόβους του και τις σκέψεις του στο Castlereagh.

Ήρθαν και ξανάρθαν, η δουλειά τους η ίδια
Σε σειρές εκεί πέρα σταματούσαν
"Απλώς υπέγραψε στη γραμμή!" Φώναζαν κάθε φορά
Και ώσπου να πέσω με χτυπούσαν.
Στον αέρα με πετούσαν
Με βασάνισαν αρκετά μοχθηρά
Έγινα τόσο χάλια, είχα χτυπηθεί τόσο
που έμοιαζε ότι δεν θα ξαναγινόμουν καλά.
Οι μέρες τελειώσαν και κανένας κουρασμένος
Εκτός φυσικά από το θύμα,
Και ξέρανε καλά ότι ο καιρός θα δείξει
Κάθε βρώμικο κόλπο το εφαρμόσαν με υπερβάλλων ζήλο
Γιατί να ακούσει ή να δει
σε κανένα δεν τυχαίνει
Ποιός άλλωστε στο Castlereagh τολμά να πει
Ότι η "αστυνομία" το νόμο παραβαίνει!

¹ Castlereagh: Φυλακή που βρίσκεται στην ομώνυμη κοινότητα δίπλα στο Μπέλφαστ
² Bobby Sands: Μέλος του IRA, πολιτικός κρατούμενος ο οποίος πέθανε στις 5 Μαΐου του 1981 μετά από 66 μέρες απεργία πείνας. Ακολούθησαν άλλοι 9 συγκρατούμενοι του.

Το ποίημα το βρήκα εδώ: http://www.irishhungerstrike.com/bobbysands.html

Μπορείτε να δείτε την ταινία που αναφέρεται στη ζωή του στη φυλακή και τις τελευταίες του μέρες εδώ:
http://moviesthatcanchangeyourlife.blogspot.com/2009/08/hunger.html

XIV. - L'HOMME ET LA MER ¹

Homme libre, toujours tu chériras la mer !
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le deroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.

Tu te plais á plonger au sein de ton image ;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.

Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets :
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes ;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets !

Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteus éternels, ô frères implacables !



O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρέυεις την θάλασσα !
Η θάλασσα είναι ο καθρέφτης σου· διαλογίζεσαι την ψυχή σου
Μέσα στο αιώνιο ξετύλιγμα της επιφάνειάς της,
Και το πνεύμα σου δεν είναι μία άβυσσος λιγότερο πικρή.

Σου αρέσει να βουτάς στη μέση της εικόνας σου·
Την αγκαλιάζεις με μάτια και με χέρια, και η καρδιά σου
Αποσπάται καμμιά φορά από τον δικό της θόρυβο
Από τη βοή αυτού του αδάμαστου και άγριου παραπόνου.

Είστε και οι δύο σκοτεινοί και εχέμυθοι :
Άνθρωπε, κανείς δεν έχει μετρήσει το βάθος της αβύσσού σου·
Ω θάλασσα, κανείς δεν ξέρει τα ενδόμυχα πλούτη σου,
Τόσο ζηλιάρηδες είστε που φυλάσσετε τα μυστικά σας !

Κιόμως κοίτα στους αμέτρητους αιώνες
Που εσείς μάχεστε χωρίς οίκτο ούτε τύψεις,
Τόσο πολύ αγαπάτε την αιματοχυσία και τον θάνατο,
Ω αιώνιοι αγωνιστές, ω αμείλικτα αδέλφια !

¹ Το ποίημα είναι από την ποιητική συλλογή του C. Baudelaire με τίτλο "Τα Άνθη του Κακού" (Les Fleurs du Mal)

Μεταφ.: Ιπτάμενος Ολλανδός

Το Χάλκεον Χέρι του Φόβου

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.-
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.

Εάν φιλοτιμούμεθα
'να την ξαναποκτήσωμεν
μ' ίδρωτα και με αίμα,
καλόν είναι το καύχημα
της αρχαίας δόξης.

Blowin' in the Wind - Στον Άνεμο Πετάει

Blowin' In The Wind

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Copyright ©1962; renewed 1990 Special Rider Music
Αντιγραφή από τον ιστότοπο του Bob Dylan

Στον Άνεμο Πετάει

Πόσους δρόμους πρέπει ένας άντρας ν'ακολουθήσει
Προτού σαν άντρα μπορεί κανείς να τον ορίσει;
Σε πόσες θάλασσες πρέπει ένα περιστέρι λευκό να αρμενίσει
Προτού στην άμμο πάει γλυκά να καθίσει;
Ναι, και πόσες φορές θα βροντήσουν τα κανόνια
Προτού τα θάψουμε για πάντα μες στα χιόνια;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.

Πόσα χρόνια μπορεί να αντέξει ένα βουνό
Προτού της θάλασσας το φθείρει το νερό;
Ναι, και πόσα χρόνια μπορούνε κάποιοι
Ν' ανεχθούνε τη σκλαβιά
Προτού έρθει να τους δοθεί και πάλι η λευτεριά;
Και πόσες φορές μπορεί κανείς να γυρίζει το κεφάλι
Να κάνει πως δεν βλέπει το γύρω του το χάλι;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.

Πόσες φορές πρέπει το βλέμμα να σηκώσεις
Προτού τον ουρανό να δεις ολόκληρο και όχι με δόσεις;
Και πόσα αυτιά πρέπει κανείς να έχει
Προτού το κλάμα του συνανθρώπου αρχίσει να προσέχει;
Και πόσοι πρέπει να πεθάνουνε, πόσοι ακόμα άλλοι
Προτού νιώσουμε πως ο θάνατος κάνει ζημιά μεγάλη;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.

Μετάφραση (ελεύθερη): Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αντιγραφή από τον Ά τόμο Bob Dylan Τραγούδια 1962-2001, εκδόσεις Ιανός 2006

Στο Άγαλμα της Ελευθερίας που Φωτίζει τον Κόσμο

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.