XIV. - L'HOMME ET LA MER ¹

Homme libre, toujours tu chériras la mer !
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le deroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.

Tu te plais á plonger au sein de ton image ;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.

Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets :
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes ;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets !

Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteus éternels, ô frères implacables !



O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρέυεις την θάλασσα !
Η θάλασσα είναι ο καθρέφτης σου· διαλογίζεσαι την ψυχή σου
Μέσα στο αιώνιο ξετύλιγμα της επιφάνειάς της,
Και το πνεύμα σου δεν είναι μία άβυσσος λιγότερο πικρή.

Σου αρέσει να βουτάς στη μέση της εικόνας σου·
Την αγκαλιάζεις με μάτια και με χέρια, και η καρδιά σου
Αποσπάται καμμιά φορά από τον δικό της θόρυβο
Από τη βοή αυτού του αδάμαστου και άγριου παραπόνου.

Είστε και οι δύο σκοτεινοί και εχέμυθοι :
Άνθρωπε, κανείς δεν έχει μετρήσει το βάθος της αβύσσού σου·
Ω θάλασσα, κανείς δεν ξέρει τα ενδόμυχα πλούτη σου,
Τόσο ζηλιάρηδες είστε που φυλάσσετε τα μυστικά σας !

Κιόμως κοίτα στους αμέτρητους αιώνες
Που εσείς μάχεστε χωρίς οίκτο ούτε τύψεις,
Τόσο πολύ αγαπάτε την αιματοχυσία και τον θάνατο,
Ω αιώνιοι αγωνιστές, ω αμείλικτα αδέλφια !

¹ Το ποίημα είναι από την ποιητική συλλογή του C. Baudelaire με τίτλο "Τα Άνθη του Κακού" (Les Fleurs du Mal)

Μεταφ.: Ιπτάμενος Ολλανδός