I'm nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there's a pair of us -don't tell!
They'd banish us, you know.
How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!
Είμαι ο κανένας! Ποιός είσαι εσύ;
Είσαι ο κανένας, και εσύ;
Τότε είμαστε δύο - μην μου πεις!
Θα μας εξορίσουν ξέρεις.
Πόσο αγαπητό να είσαι κάποιος!
Πόσο κοινό, όπως ο βάτραχος
Να λες το όνομά σου όλη την ημέρα
Σ'έναν βάλτο που σε θαυμάζει!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τόσος κόσμος
ΑπάντησηΔιαγραφήπως τάχα να ξεχωρίσει
ένα όνομα μικρό
σε μια απέραντη θάλασσα...
Ένα τόσο δα
νησάκι ανάπαυσης
αποδημητικών πουλιών
για άγνωστη χώρα...
Έτσι ακριβώς Σοφία μου, και καλωσόρισες στο φτωχικό μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπήκα και στο παλάτι σου και εντυπωσιάστηκα! Βρήκα και αρκετούς ενδιαφέροντες συνδέσμους...
Έχει ουσία το ποίημα.Μιλάει για το αδυσώπητο υπαρξιακό σαράκι μας. Ναι, μας πειράζει, μας τσακίζει ο κοινός, τιποτένιος εαυτός μας. Μας πειράζει η αδυναμία μας να ξεπεράσουμε τη μετριότητά μας και να πετάξουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ.
Καλησπέρα Αλεξάνδρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ. Είναι εκεί που λέει πόσο αγαπητό να είσαι κάποιος. Η αλήθεια είναι όμως ότι εγώ έδωσα βάση στο παρακάτω:
Είναι κοινό να είσαι κάποιος. Αυτό το κάνουν όλοι και χαίρονται με τα χειροκροτήματα. Δεν ακούνε κανέναν άλλο από τον εαυτό τους. Το να είσαι ο κανένας είναι το δύσκολο...