Τ. Λειβαδίτης (1922-1988)
Οι Στίχοι
Συλλογιέμαι τη μοναξιά ενός παιδιού
που παίζει ολομόναχο σ’ έναν κήπο
μες στην ερημιά του καλοκαιρινού απομεσήμερου.
Ίσως οι πιο ωραίοι στίχοι ενός ποιητή
ν’ άρχισαν από κει.
Δειλινό
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος.
Όμως απόψε βιάζομαι απόψε
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της
ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη.
Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο,
να 'μαστε όλοι να 'μαστε όλοι.
Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο ,
να 'μαστε όλοι
να 'μαστε όλοι.
και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος.
Όμως απόψε βιάζομαι απόψε
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της
ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη.
Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο,
να 'μαστε όλοι να 'μαστε όλοι.
Α, ωραίο - Α, ωραίο
να 'σαι μοναχός
να 'σαστε δυο ,
να 'μαστε όλοι
να 'μαστε όλοι.
Πολύτιμος στίχος
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
.JPG)
.jpg)
.jpg)
«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαστε κιόλας νεκροί.».... όντως πολύτιμος αυτός στίχος. Ας τον θυμόμαστε που και που...
Ωραία επιλογή.
Καλησπέρα α.α.,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο "που και που" μάλλον λόγω ειρωνείας μπήκε ;-)
Λοιπόν τι κάνουμε εδώ/και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος/όμως απόψε βιάζομαι απόψε/να παραμερίσω όλη τη λησμονιά/και στη θέση της/ν’ ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να συμβολίζει αγαπητέ μου αυτή η ανεμώνη; Τι ταυτότητα, συλλογική ή ατομική;
Καλημέρα : )
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και δεν ξέρω αν το᾽γραψα τελικά με μια αίσθηση ειρωνείας (και ίσως λίγου αυτοσαρκασμού), ή για να μην νοιώσω τόσο εκτεθιμένος από αυτόν τον στίχο...
Και ίσως αυτή η «λησμονιά», που την θέση της παίρνει αυτή η ανεμώνη, να ῾ναι η λησμονιά του άλλου, ή αυτού που δεν χωρά στο εγώ μας. Ίσως και να αυθαιρετώ αλλά δύσκολα βρίσκει κανείς όρια...
Καλησπέρα Athinastra,
ΑπάντησηΔιαγραφήδύσκολα βάζεις, ...αλλά θα κάνω μια προσπάθεια:
Είμαι μάλλον της άποψης του α.α. (βλ. το σχόλιο του κάτω από το δικό σου). Η μικρή ανεμώνη είναι κάτι το μικρό και ασήμαντο έξω από εμάς, που όμως κάνει τον ποιητή να χάσει την σημασία που έχει ο εαυτός του. Παύει να ασχολείται με τα μεγάλα ερωτήματα τι κάνουμε εδώ και πότε θα αλλάξει αυτός ο κόσμος. Μόνος του πια, βρίσκει τον πραγματικό του εαυτό του που δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνείδηση που τα αγκαλιάζει όλα. Αυτό καταλαβαίνω εγώ αλλά πιθανότατα αυθαιρετώ :))
@ α.α.
αγαπητέ όπως κατάλαβες (από την παραπάνω ανάλυση) δεν είσαι ο μόνος που αυθαιρετείς :))
Εκτιμώ αφάνταστα την ειλικρίνεια σου, όταν λες ότι νιώθεις τόσο εκτεθειμένος σ' αυτό το στίχο!
Η λησμονιά έχει αντικείμενο, κάτι που έστω ως ανάμνηση δική μας είναι κτήμα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ανεμώνη όμως ; έτσι το σκέφτηκα και εγώ για αυτό και κάπως ρητορική η ερώτηση. Και εγώ αυθαιρετώ όμως και είμαι εκτεθειμένη σε κάθε στίχο(όμορφο αυτό νομίζω)
Ας είμαστε λοιπόν εκτεθειμένοι. Από στίχους μέχρι και το γέλωτα των άλλων. Ίσως έτσι μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου απόγευμα Athinastra.