Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Με τον ίδιο τρόπο

F. Pessoa ( 1888-1935)

 Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε το κορμί μας, 
θα έπρεπε να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, 
να αλλάζουμε ζωή, όπως αλλάζουμε ρούχα – όχι για λόγους επιβίωσης, 
όπως κάνουμε όταν τρώμε ή κοιμόμαστε, 
μα με εκείνο το σεβασμό που έχουμε σαν τρίτοι απέναντι στον εαυτό μας.  

Αναρτήθηκε από στις 7:49 π.μ.
Ετικέτες

12 σχόλια:

  1. Ανώνυμος29 Φεβρουαρίου 2012 στις 1:48 μ.μ.

    Συμπυκνωμένη γνώση μέσα σε λίγες γραμμές. Δεν ξέρω είναι μαγικός ο «τρόπος» του, έτσι λέω αγαπητέ ιπτάμενε, εσείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. α.α.29 Φεβρουαρίου 2012 στις 5:05 μ.μ.

    «να αλλάζουμε ζωή, όπως αλλάζουμε ρούχα – όχι για λόγους επιβίωσης» ...
    Πώς να το γράψεις αυτό στο χαρτί χωρίς να το ματώσεις;


    (Αγαπητέ Ιπτ. Ολλανδέ, ίσως θα ήθελες να ελέγξεις τον σύνδεσμο της πηγής)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Iptamenos Ollandos29 Φεβρουαρίου 2012 στις 6:02 μ.μ.

    @ Athinastra
    Είναι η συμπυκνωμένη γραφή; Το θέμα; Ο χειρισμός του; Η γνώση; Το ταλέντο; Η ζωή που ζούσε με τις εμπειρίες της; Όλα αυτά και άλλα μαζί; Δεν ξέρω. Είμαι πάντως μαγεμένος :))

    @ α.α.
    Πράγματι αδελφέ, ίσως να βοηθά το ότι κοιτούσε τον εαυτό του με σεβασμό σαν τρίτος ;-)
    Ευχαριστώ για την υπόδειξη (διορθώθηκε).
    Ευχαριστώ και για την όμορφη ανάρτηση που έκανες στο ιστολόγιο σου. Δεν άφησα σχόλιο αλλά το ξεσήκωσα και το ανάρτησα στο SimplemanPosts. Ελπίζω να εγκρίνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. α.α.1 Μαρτίου 2012 στις 12:22 π.μ.

    Ίσως είναι αυτό... (πάντως - και το λέω αυτό όχι ως σχόλιο στα παραπάνω - ώρες ώρες μου φαίνεται ειρωνικό πως τόσο ουσιώδη πράγματα, που θα άξιζε να αναλογίζεται κανείς ολημερίς, μπορεί καμιά φορά να φαντάζουν απόμερα ή "άκαιρα"...)

    Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ανάρτησή μου και βέβαια μεγάλη μου χαρά που την θεώρησες καλή για να την αναδημοσιεύσεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος1 Μαρτίου 2012 στις 11:53 π.μ.

    Και ύστερα σκέφτεσαι το χαμόγελο της γιαγιά σου. Ποτέ δεν γελούσε δυνατά μα χαμογελούσε έντονα, έτσι χάραζε γραμμές, έβαζε όριο στη φαιδρότητα. Ένα πρόσωπο χαμόγελο η γιαγιά. Καλή γιαγιά με το σιβυλλικό χαμόγελο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Iptamenos Ollandos1 Μαρτίου 2012 στις 7:25 μ.μ.

    Αχ αυτή η Ελληνίδα γιαγιά... Την ίδια είχαμε όλοι μας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος2 Μαρτίου 2012 στις 8:28 π.μ.

    Σε ένα σημείο θα διαφωνήσω, όμορφε* ιπτάμενε. Το να κάνεις τον εξωτερικό κόσμο μια εσωτερική πραγματικότητα(όπως και έγραψε με δικό του τρόπο ο Μπερνάντο Σοάρες-Φ. Πεσσόα)δεν είναι προνόμιο «ελληνικό» μα ανθρώπινο.
    Γνωρίζω πως εξαιτίας των ημερών όλοι επηρεασμένοι και ανήσυχοι μα η αδιαμφισβήτητη ελληνική πατρότητα του ορθού λόγου, της καθαρής επιστήμης, της φιλοσοφίας και οι αξίες που είναι συνυφασμένες μαυτά θα πρέπει να βοηθούν την ελληνική σκέψη να συλλάβει με ευκολία οικουμενικές έννοιες και δράσεις… Έτσι λέω αρχηγέ με την καλημέρα μου.

    *όμορφος: ο με πολλά χαρίσματα, αρετές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Iptamenos Ollandos2 Μαρτίου 2012 στις 9:28 π.μ.

    Ο "όμορφος" "αρχηγός" (αν και εγωιστής, και με πολλά άλλα ελαττώματα) σε καλημερίζει :))

    Έχεις απόλυτο δίκιο, αν και αναφέροντας την Ελληνίδα γιαγιά δεν θέλησα να υπονοήσω τίποτα για καθαρά ελληνικά προνόμια.
    Ωστόσο, για χάρη της συζήτησης και χωρίς να είμαι ρατσιστής, είναι πολλά τα ιστορικά παραδείγματα που μας δείχνουν ότι οι λαοί (ίσως λόγω περιβάλλοντος, μόρφωσης, ιστορίας, παραδειγμάτων κ.α.) έχουν ή έχουν διαμορφώσει, το δικό τους "χαρακτήρα".
    Αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι Γερμανοί είναι ένας πολεμοχαρής λαός ενώ οι Έλληνες όχι. Από την άλλη, οι Έλληνες ζήσανε πάρα πολλά χρόνια κάτω από των ζυγό κατακτητών, ενώ οι Γερμανοί σχεδόν ποτέ (με ότι αυτό συνεπάγεται για το χαρακτήρα των δυο λαών του παραδείγματος).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. α.α.2 Μαρτίου 2012 στις 1:30 μ.μ.

    Ίσως πάλι αυτό το χαμόγελο της γιαγιάς ... να είναι η έμπρακτη και οργανική διάσωση ενός άλλου τρόπου ζωής, που σήμερα έχουμε χάσει σε κάποιο βαθμό (και βέβαια δεν αναφέρομαι στην τεχνολογία αλλά στο τρόπο θεώρησής της), ενός τρόπου ζωής που ναι δεν είναι ελληνικός με τα στενά εθνολογικά όρια αλλά κατα φύση οικουμενικός. Ίσως βέβαια γίνομαι και λίγο ρομαντικός....

    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Iptamenos Ollandos2 Μαρτίου 2012 στις 2:02 μ.μ.

    Το ίσως δεν χρειάζεται κατά την άποψη μου, και ούτε γίνεσαι ρομαντικός. Για εμένα αυτό ακριβώς συμβολίζει το χαμόγελο της γιαγιάς: τον απλό άνθρωπο και τον απλό τρόπο ζωής. Και ας διακινδυνέψω και μια πρόβλεψη: θα τους ξαναδούμε σύντομα (τους απλούς ανθρώπους). Το επιττάσουν οι καιροί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Avenida con Poemas2 Μαρτίου 2012 στις 8:04 μ.μ.

    Περιμένουμε το επόμενο μπαούλο ,κάποιου σοφού , για να θησαυρίσουν οι εκδότες και ο κόσμος να γίνει σοφότερος ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Iptamenos Ollandos2 Μαρτίου 2012 στις 8:10 μ.μ.

    Καλησπέρα Avenida,
    ποτέ δεν γίνεσαι σοφότερος διαβάζοντας λόγια άλλων. Θα ήταν σαν να μπορούσες να χορτάσεις διαβάζοντας το μενού ενός εστιατορίου :)
    Κατά τ' άλλα δεν έχεις άδικο. Το χρήμα είναι ο θεός που έχει επικρατήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Εγγραφή μέσω reader

Subscribe in a reader
Blog Widget by LinkWithin